Krwawi Diakoni we Wspólnocie Anonimowych Alkoholików

 

 

 

Osoby uczęszczające na mitingi AA i czytające literaturę wspólnoty poznały pojęcie „Krwawych Diakonów".

Krwawi Diakoni to określenie na osoby, które próbują narzucić swoją wizję i kontrolę nad grupą AA, a także nad Intergrupą i Regionem, często ignorując lub nadużywając zasad samopomocy, anonimowości i zasady braku liderów w AA.

Krwawi Diakoni mogą próbować przejąć kontrolę nad grupą, Intergrupą lub Regionem, narzucając swoje pomysły i próbując manipulować decyzjami grupy. To może prowadzić do konfliktów i utraty autonomii grupy AA, jak i pozostałych struktur. Działania Krwawych Diakonów mogą prowadzić do konfliktów wewnątrz grupy AA, Intergrupy lub Regionu i doprowadzić do jej rozpadu, lub osłabienia, co jest sprzeczne z celem grupy — zapewnienia wsparcia i wzajemnej pomocy dla ludzi borykających się z uzależnieniem od alkoholu. Grupy AA opierają się na idei wzajemnej pomocy, gdzie każdy członek ma równą wartość i wpływ. Krwawi Diakoni, starając się być jedynymi „ekspertami” i narzucając swoje rady, mogą zniechęcać innych członków do dzielenia się swoimi doświadczeniami i przeciwdziałać duchowi wzajemnej pomocy.

Nadmienię, że mam do czynienia z takimi osobami. Krwawi Diakoni doprowadzili do paraliżu swoich grup, pokusili się o narzucenie swojego zdania Intergrupę i Regionowi, co skutkuje brakiem służb. Swoimi opiniami terroryzują AA, uważają się za Alfę i Omegę wiedzy o wspólnocie Anonimowych Alkoholików. Wymuszają na innych przyjęcie ich punktu widzenia. Próby działań przez innych uczestników AA, są uważane przez Krwawych Diakonów, jako złe, przez swoją interpretację 12 Kroków i Tradycji wykazują niezgodności działań. Należy nadmienić, iż Krwawi Diakoni nie pełnią żadnych służb. Często swoje poglądy polityczne, społeczne, wyznanie religijne albo wojowanie z religią wykorzystują do narzucania swojej wizji AA.

Osobiście wycofałem się z działania w służbach. Wróciłem na grupę, gdzie wspólnie realizujemy jedyny cel, do jakiego została powołana grupa, samopomocy i niesienie posłania wciąż jeszcze cierpiącym alkoholikom.

Długo się zastanawiałem, jakie trzeba wprowadzić działania, kiedy znów się pojawi koło mnie Krwawy Diakon i oto moje sugestie:

• Istotne jest, aby członkowie grup AA byli świadomi zasad programu AA, w tym braku liderów i zasady anonimowości. Dlatego ważne jest kontynuowanie edukacji wewnętrznej, która pomaga przeciwdziałać próbom narzucania kontroli.
• Jeśli Krwawi Diakoni nadal naruszają zasady i wpływają negatywnie na grupę, członkowie powinni przeprowadzić otwarte rozmowy z nimi. Działania te powinny być podejmowane z poszanowaniem i empatią, ale zdecydowanym stanowczością w kwestii przestrzegania zasad.
• Głosowanie i demokratyczne podejmowanie decyzji. Ustalanie zasad podejmowania decyzji w sposób otwarty i demokratyczny może pomóc w uniknięciu nadmiernego wpływu jednej osoby lub grupy osób.

Warto pamiętać, że program AA jest elastyczny i dostosowuje się do potrzeb i kultury różnych grup. Ważne jest zachowanie zasady otwartości i zmienności wobec różnych interpretacji zasad i praktyk w ramach programu AA, jednocześnie przestrzegając podstawowych wartości programu, takich jak anonimowość, wzajemna pomoc i brak liderów.

 

Wzloty i upadki: Moje wspomnienia nauczycieli

        

       

 

     Dziennikarz pochodzący ze Starachowic, Grzegorz Sajór, w bezpłatnym wydawnictwie Starachowice Dobry Adres zadał pytanie, na które postaram się odpowiedzieć. Grzegorz Sajór jest autorem książki Korzenie i Skrzydła o starachowiczanach, którzy rozwinęli skrzydła i wylecieli, hen wysoko poza gniazdo narodzenia. W publikacji wspominają swoich nauczycieli.

                „A Państwo, nasi czytelnicy – których nauczycieli wspominają najlepiej?”

 

Rozpocznę moje wspomnienie od stwierdzenia, że moja ścieżka edukacyjna nie prowadziła do szczytu wiedzy permanentnej. Podobnie jak mój ojciec i dziadek,  zostałem robotnikiem. Nauczyciele, których teraz wspomnę, zapewne nie pamiętają mnie, a jeśli, to nie w pozytywnym kontekście.

Moja edukacja zakończyła się na szkole średniej. Ukończyłem liceum zawodowe na Maja, choć spędziłem dwa lata na Szkolnej. W tej drugiej znajdowała się  przyzakładowa zawodówka, gdzie uczyła matematyki surowa i wymagająca pani profesor Alicja Dąbrowska. Na moją prośbę zgodziła się przepuścić mnie do trzeciej klasy,  pod warunkiem że opuszczę szkołę. Trafiłem na Maja. Mój nowy wychowawca, profesor Stanisław Piętak, także matematyk, zapytał mnie, przyjmując  do klasy:

– Dlaczego się przeniosłeś?

– Chcę zmienić swoją ścieżkę zawodową.

– A może chodzi o matematykę?

Przyznałem się bez wahania, że matematyka nie jest moją mocną stroną. Poprosił mnie o rozwiązanie zadania, które, ku mojemu zdziwieniu, udało mi się rozwiązać. Chciałem tym przykładem pokazać postawę nauczycieli. Pomimo mojej niewiedzy i lenistwa, pani Alicja Dąbrowska dała mi szansę, a pan Piętak ją podtrzymał. Udało mi się zdać maturę z matematyki.

Jako młody człowiek, którego nie cechowały wielkie osiągnięcia, zawsze miałem trudności, szczególnie w szkole. Często uciekałem z lekcji, spędzałem czas w okolicznych miastach, włócząc się po parku i zaglądając do parkowej speluny. Jednak na Maja spotkałem nauczycielkę, która nie postrzegała mnie tylko jako łobuza. Zachęcała mnie do udziału w szkolnych akademiach i namawiała do udziału w regionalnym konkursie recytatorskim. Brałem udział w tych wydarzeniach, aby być traktowany łagodniej na lekcjach języka polskiego. Pani Jolanta Miernik,   widziała we mnie młodego człowieka, a nie tylko łobuza. W korytarzach szarej szkoły ucząc się wierszy, czasami przeklinając kolejną akademię, kształtowałem swój charakter. Duży wkład w to miał właśnie profesor Miernik. Nigdy nie podziękowałem jej za to.

Chciałbym jeszcze wspomnieć innego wyjątkowego nauczyciela, profesora Aleksandra Tkaczyka, który uczył mnie historii. Pewnego dnia, wchodząc do klasy przed zajęciami, zauważyłem, jak Profesor czytał Tygodnik Powszechny. To właśnie zainspirowało mnie do sięgnięcia po ten tygodnik, który czytam do dziś. To tylko drobna sytuacja, ale pozostawiła trwałe wrażenie.

Patrząc teraz na te wspomnienia z perspektywy lat, widzę, że nie są one naznaczone buntem, niezgodą czy aferami. Spotkałem kilku wspaniałych nauczycieli, którzy mimo moich trudności i doświadczeń zawsze byli dla mnie wsparciem. Opisani przeze mnie Profesorowie mieli duży wpływ na to, co we mnie dobre.

 

Zaklęte wspomnienia w słońcu. Rozdział 2

               

 

 

 

 

 

                  

 Zaklęte wspomnienia w słońcu. Rozdział 1

 

                Paweł rozkładał badania na ławie. Przesunął kubek kawy w róg stołu. Kolonoskopia, badanie kału, badania z krwi – czytał nagłówki.

                ­-mam raka jelita grubego – powiedział, przyglądając się zapisanym kartką-  Na szczycie  położył, zalecenie profesora z Warszawy- Usuniecie guza, radioterapia, chemioterapia -pisał  i dużo mówił, abym się nie martwił. Po rezonansie będziemy wiedzieli więcej itp. Po co? Czy potrzebuję wiedzy o mojej chorobie? Ona jest moja, umiejscowiła się jak kurze jako w jelitach. Czas przyspieszył. Planowanie, wybieganie w przyszłość, zakończyło się diagnozą. Umrę i tyle. – podszedł do balkonu, wyglądał na cichą osiedlową ulicę, pojedyncze osoby szły za swoimi sprawami. Przypomniał siebie film Balkonowy Pawła Łozińskiego.

- przecież ja też tak mogę rozmawiać z ludźmi, opisać osiedle z perspektywy balkonu, jestem na zwolnieniu lekarskim,  mam czas. Nie będę rozmawiał, będę odpisywał przechodniów.

                Z szafki wydostał zeszyt, kupiony wiele lat temu nie wiadomo po co, kartki pożółkłe, z zagiętym rogami.

Siadł na balkonie, rozłożył zeszyt, mrówki biegały po stoliku, złość je roznosiła. Traktowały Pawła za intruza.

                Trzymał długopis nad kartką.

                - jestem głupi, stoję nad swoim grobek i chcę pisać. Grafomanem na starość chcę zostać.

                Powietrze drgało w przestrachu, słowa wypowiadane przez Pawła wzbudzały lek wśród otoczenia. Wiatr uderzał o osłonę, przed słońce, owo cicho rozkładało blask, mrówki w złośliwości swej gryzły ręce Pawła.