Olga Tokarczuk Opowiadania bizarne

 

Człowiek, którego widzisz, nie,  dlatego istnieje, że go widzisz, ale dlatego, że to on na ciebie patrzy.

 

 

Olga Tokarczuk w zbiorze opowiadań „Opowiadania bizarne” na pierwszy rzut oka przenosi nas w różne światy jak i opowiada różne historie. Po głębszej analizie wnioskuje, że Noblistka opisuje nam współczesnego człowieka osamotnionego, zabieganego, szukającego definicji sprawiedliwości, uduchowionego, poszukującego bytu Transcendentnego.

Pasażer to opowiadanie o lękach z dzieciństwa, które towarzyszą nam do końca  bytu w świecie materialnym.

Zielone Dzieci tu znów mamy manifest o okrucieństwie wojny, choć to nie jest głównym tematem opowiadania.

Przetwory mówią nam o miłości, która kaleczy.

Wizyta przeraża swym dogłębnym odczytaniem naszego wnętrza.

Prawdziwa historia dowodzi o braku tzw. Sprawiedliwości. Wszystko sprowadza się do kontekstu.

Serce w tym opowiadaniu można poszukać swojej tożsamości.

Transfugium prowadzi dyskusje o życiu po życiu.

Dwa ostatnie opowiadania to tęsknota do nieśmiertelności i samotności jednostki.

Olga Tokarczuk udowadnia, że jest mistrzynią we wprowadzaniu czytelnika w różną rzeczywistość, a jednocześnie snuć opowieść o nas współczesnych. Jej diagnoza jest trafna. Stajemy się samotnikami, choć czujemy potrzebę bliskości z innymi Homo Sapiens. Duchowość, która negujemy nadal ma na nas ogromny wpływ. Tęsknimy za wyjaśnieniem, co jest po tamtej stronie.

 

Chrześcijanin jest zobowiązany do budowania mostów

 

 

–                  Że każdy uczeń Jezusa powinien budować mosty, a nie mury.

Cytat z Tygodnika Powszechnego nr 9 z 26.02.2017  Art. Skandal na nieszporach

 

 

 

 

        To zdanie zostało wypowiedziane przez ks. Jacka Dziele proboszcza Sanktuarium, którym opiekują się alkoholicy i narkomani.

        Bóg dał nam wolną wole byśmy schodzili ze ścieżki nadziei, ale też byśmy na nią wracali. Każdy dobry człowiek miły Jezusowi powinien być gotowy na udzielanie pomocy wracającym, a nie oddzielaniu się od nich murem.

        Obowiązkiem Chrześcijanina jest być gotowym do pomocy. Nie odrzucajmy innych, chorych, uzależnionych. W każdym zobaczmy człowieka takiego jak my. To tylko kwestia kilku zdarzeń, iż nie jesteśmy na ich miejscu. Nie odrzucajmy grzesznych, bo w ten grzech my równie możemy wpaść. Empatia, poznanie i akceptacja to powinno wyróżniać Chrześcijanina.

        Przez kraj przetacza się fala protestu społeczności LGBT, kobiet i środowisk feministycznych nie budujmy muru przed nimi a drogę do porozumienia. Wsłuchajmy się w ich racje. Można w najgorszych sytuacjach budować konsensus. Poznawanie i pozwalanie się poznać. Protestujące to też patrioci i patriotki, nie można zabierać im prawa wypowiedzi i stanowienia o sobie. Uchwycić sens ich retoryki daje ogromne pole pojednania.

        Gotowość do porozumienia to znak szczególny Chrześcijanina. Omijamy wielkim łukiem księży, którzy wygrażają z ambon. Kiedy kazanie jest przepełnione nienawiścią i pouczaniem.

        Chrześcijanin ma obowiązek patrzeć na drugiego człowieka z empatią bez względu na to skąd pochodzi, jakiej religii jest wyznawcą i co w życiu złego zrobił lub jakie ma poglądy.

        Chrześcijanin ma obowiązek stawiać opór agresji. Bronimy się przed złym, który jest w człowieku do czasu jego obezwładnienia a wtedy zacznijmy budować most. Wobec zła nie możemy być bierni. Trzeba go wytykać i dobrem zastępować.

 

Uwierzyliśmy książkowa wersja mitingu AA

           

 Zakończyłem lekturę kolejnej pozycji z biblioteki AA. Publikacja „Uwierzyliśmy”, składa się z wielu opowieści alkoholików o ich dotarciu do Wspólnoty i rozwoju duchowym niezbędnym w zdrowieniu za pomocom Programu 12 Kroków. Każdy z rozdziałów zawiera przesłanie i sugestie alkoholików na temat programu zdrowienia. 

Zasada 12 Kroków to sposób opisany przez pierwszych Anonimowych Alkoholików pod przewodnią rolą Billa W. W dwunastu zasadach zwanych krokami Billi W opisał sposób wychodzenia z uzależnienia. Główną osią jest przyznanie się do bezsilności wobec alkoholu i przekonaniu, że bez siły duchowej nie można wykaraskać się z choroby. Kolejnym etapem jest rozliczenie się z przeszłością i rozpoczęcie kroczenie przez życie z zasadami moralnymi przyjętymi w społeczeństwie.

W książce zgromadzono ogromna ilość opowieści alkoholików. Każda z nich przedstawia skomplikowaną drogę chorego do rozpoczęcia działania na programie 12 Kroków.

To kolejna pozycja mówiąca o uniwersalności filozofii 12 Kroków jak i Wspólnoty AA. Warto przeczytać, by zrozumieć słowa kluczowe w AA jak „Duchowość”,Doświadczenie Duchowe”, ”Przebudzenie Duchowe”, ”Siła Wyższa”, ”Rozwój Duchowy”.

Będąc alkoholikiem „Uwierzyliśmy” przybliża mnie do zrozumienia zasad dwunastokrokowych. Mój buntowniczy charakter i kroczenie swoimi ścieżkami nie sprzyja wprowadzeniu tych zasad w moim życiu.  

„Uwierzyliśmy” jest książkową wersją mitingu. Spotkanie alkoholików odbywają się na całym świecie od osiemdziesięciu lat. Spotkanie Billa W z doktorem Bobem to pierwszy uznany miting przez Wspólnotę AA. Oni pierwsi uwierzyli w siłę pomocy jednemu choremu na alkoholizm drugiemu alkoholikowi. Przez kilka lat krystalizowała się idea wspólnoty AA i tak powstało podstawowe dzieło wspólnoty AA książka pt. „Anonimowi Alkoholicy” inaczej zwaną „Wielka księga”.

„Uwierzyliśmy” to kontynuacja tamtej publikacji. To świadectwo alkoholików, którzy skorzystali z dobrodziejstwa programu 12 Kroków.