Na Steda zawsze można liczyć

Słońce lizało poszycie namiotu. Cienie grały, na powierzchni. Paweł otworzył oczy i przez chwile przyglądał się zabawie promieni słonecznych. Potok oddalony o kilka kroków cicho szemrał.  Pora była wczesna, w namiocie robiło się duszno. Pocierał czoło, policzek, brał w palce brwi i cicho szeptał.

-kto by pomyślał, że odwarze się.  Rzucić wszystko i tu przyjechać. Tu właśnie na tej polanie, trzydzieści kilka lat temu biwakowałem w tym samym miejscu. Lata świetlne temu, moje życie zatoczyło elipsę.

Przymknął oczy, wróciły obrazy. Kłótnia. 

-czy przestałem pić, aby gromadzić dobra materialne? –Pytał się sam siebie- Szum potoku rozgrzesza moją decyzję. Jestem tu i teraz, słońce bawi się na plandece namiotu. Ptaki, gdzie są ptaki? –Zdziwił się. Jak na zawołanie usłyszał ptasi śpiew- nigdy nie miałem ochoty poznać nazwy ptactwa, które śpiewało mi podczas wędrówki -kolejny raz zmrużył oczy. Zobaczył obraz swój w wędrówce polną drogą, kiedy kurz unosił się do kolan, skowronek punkcik na tarczy słońca śpiewał pieśń miłości. Podrapał się po przyrodzeniu.

-nie rozpocznę dnia od prysznica, ujmuje zęby w potoku, w zimnej wodzie, zaboli sromotnie. Jeden chlust wody obudzi mnie doszczętnie.- Powąchał palce prawej dłoni. Czuł pot łonowy. Drugą ręką potarł włosy pod pachą i też sprawdził zapach.

-jestem, istnieje, śmierdzę jak dawniej. Wtedy wystarczyło mydło. Służyło do wszystkiego. Mydliłem twarz i całe ciało, prałem majtki i skarpetki, służyło za szampon. Głowę myłem raz w tygodniu, często w zimnym górskim potoku.-Rozejrzał się po namiocie, wzrokiem szukał telefonu. Spojrzał na wyświetlacz.

-sześć nieodebranych połączeń, cztery SMS, o nawet jeden MMS. Szukają mnie? Zdziwieni siedzą, przy stole, jedzą śniadanie, Marzena stoi oparta o blat szafek kuchennych, dzieci nabierają na talerzyki frykasy. Myśleli, że to kolejne moje pogróżki. –Zamilkł. Ciało oddało obawę z powodu podjętej przez Pawła decyzji. Czuł lęk, który nagle się pojawił. Wraz z nim obrazy, nie ze wspomnień, a wyobrażeń przyszłości. Z jego powodu mogą bliscy, pracownicy mieć kłopoty.

-nie mogłem inaczej. Mózg mi fiksował. Tyle lat zajmować się meblami. Oglądając film, nie poznawałem fabuły, a śledziłem kształt mebli, wystój wnętrz. Czytając książkę, denerwowałem się, że nie ma opisu wnętrz. Dość - uderzył pięścią w śpiwór. Cichy, głuchy dźwięk zaskomlał w namiocie.

Paweł ma pięćdziesiąt kilka lat. Za sobą lata picia. W pędził się w alkoholizm. Mozolnie wspinał się na wierzch po upadku na dno. Poznał Marzenę, założył z nią rodzinne. Rozkręcił interes. Od kilku miesięcy czuł, że w jego życiu nie ma nic wartościowego. Stał się maszynką do robienia pieniędzy. Pasierb i pasierbica traktowali Go jak zło konieczne. Marzena skupiona na sobie i swoich potrzebnych materialnych. Poczucie samotności dobijało go do dna. Paweł już tam był. Zna smak porażki, upodlenia, braku perspektyw. Upadek emocjonalny i uczuciowy. Przepił emocje i uczucie. Miał nadzieje, że odbuduje swoje wnętrze przy Marzenie.

Stanął nagi przed namiotem, mocno wybił ręce do góry. Zakrzyczał mocno, echo niosło jego krzyk po szczytach świerków i nielicznych w tym rejonie buków. Woda błękitna skrząca się w promieniach porannego słońca. Szum uspokajał jak najpiękniejsza relaksacyjna muzyka. Z kosmetyczki wyjął szczoteczkę i pastę do zębów. Nachylił się. W dłoń nabrał wody, zwilżył usta. Na szczoteczkę nałożył pastę. Poczuł miętowy smak pomiędzy zębami. Przypatrywał się swojemu odbiciu w wirującej wodzie. Chlusnął wodą na twarz. Zimne potoku strugi otrzeźwiły go natychmiastowo. Wykonał kilka szybkich ruchów i skłonów. Poklepał się po dużym brzuch, który wyhodował na złej diecie i braku ruchu. Założył ubranie. Poszedł w stronę lasu po chrust. Rozpalił ognisko. Przez chwile przyglądał się rozpalającemu się ognisku. Ogień trawił kolejne małe gałązki, przechodzą do coraz większych, otulał drewno swym śmiertelnym uścisku.

- by coś było, powstało, coś musi zginać – głupio filozofował Paweł. Uśmiechnął się na swoje słowa. Kiedyś, lat temu trzydzieści parę, tak lubił. Wymyślać swoje teorie. Ogromna radość odczuwał, kiedy odkrywał, że jego spostrzeżenia dawno zostały opisane w filozofii.

Z plecaka wyjął kromkę chleba i paprykarz. Gryzł chleb ze spokojem, paprykarz dłubał widelcem. Smak chleba i konserwy przypomniał mu dawne sklepy GS, w których poza paprykarzem nic nie było. Zawsze koło takiego sklepu była ławka, na, której siadali okoliczni pijaczkowie. Paweł dosiadał się do nich. Lubił zacząć rozmowę, ale tak by nie rozbić ich rytuału codziennego picia.  

-może zbyt pochopnie postępuje? Zostawiając wszystko bez słowa wytłumaczenia.

Zamknął oczy, ogień przygasał, choć jeszcze mocno grzał lewe remie Pawła. Poczuł się koleiny raz bardzo samotny. To był powód jego ucieczki.

-nie chce znów zacząć pić. Boje się! Tak łatwo wylądować na dnie i znów leżeć osikany, obrzygany z potworami, które wyjadają gałki oczne, z ptakiem w środku, który chce rozpościerać skrzydła i kaleczy od wewnątrz.

Samotny czuł się od jakiegoś czasu. Nie wzbudzało w nim radości żadne zdarzenie. Pieniądze, które pomnażał, nie wiedział jak wydawać, by znów uśmiechnąć się. Samotność, o tym rozmyślał najwięcej. Tu jest sam, ale nie jest samotny. Otacza go natura, którą kocha i jest kochany.

Przymknął oczy. Słońce rozgrzewało twarz. Zapadał w letarg, dźwięki otoczenia dochodził coraz słabsze. Potok opowiadał historie swojego istnienia, dzięcioł rozpoczął poranną parce, dziergał dziuple w spróchniałym drzewie. Paweł ręce ułożył na piersi. Zasnął

Przyszedł sen, taki rzeczywisty, który można dotknąć, opisać. Różnił się od rzeczywistości tylko brakiem kolorów. Sen zawsze jest szary, pomimo podróżowania po krainie pełnej barw.

Paweł siedział na skraju potoku, wokół siebie wyszukiwał kamieni, które ciskał w toń. Każde chlupniecie wody, koła rozchodzące się fal przypominały mu zdarzenia z życia. Sennego życia. Mara prowadziła go przez zdarzenia nieistniejące. Brodem w kierunku Pawła szedł mężczyzna, tak wyrokował po zarysie postaci ukrytej w słońca promieniach. Szum potoku zmienił barwę. Co krok zrobił piechur, słychać było, chlupniecie. Przyglądał się z ciekawością postaci. W głowie układał formę przywitania. Postać zbliżająca się miała przerzucony chlebak przez ramie. Kurtkę dżinsową, kręcone włosy. Uśmiechał się. Pawłowi postać wydawała się znajoma. W zakamarkach pamięci chciał przysposobić do wyglądu imię, może nawet nazwisko, sytuacje, zdarzenie. Nic z tego nie wynikało. Stanął przednim młody mężczyzna, z wysportowaną sylwetką, dobrotliwą twarzą. Wyciągnął rękę na przywitanie.

-cześć. Sam tak siedzisz - rozejrzał się po okolicy. Oceniając miejsce.

-cześć -odpowiedział Paweł. Wyciągając rękę na przywitanie. Mocno ścisnęli sobie dłonie, jakby się siłowali, chcieli ocenić swoje moce.

-widziałem z daleka Twoje obozowisko, o stamtąd- wskaz ręką przybysz miejsce obserwacji noclegu Pawła.

-piękna łąka powinny paść się tam owce- odpowiedział Paweł, patrząc na wskazane miejsce- znamy się?

-a jak myślisz?

-kojarzę twoją postać, twarz. Nie wiem skąd.

-bo my nigdy się nie spotkaliśmy.

- no tak. Widziałem gdzieś cię. W telewizji internecie może na zdjęciu. Ale ty skąd znasz mnie?

- znam was wszystkich.

-jakich wszystkich?

- moich czytelników.

Paweł z uwagą przyglądał się przybyszowi.

-Ty jesteś Sted?

-tak

-przecież Ty nie żyjesz?

-tak

-to jak -przerażenie oganiało Pawła. Spotkać ducha. Swojego idola z młodzieńczy lat. Uszczypnął się.

-musiałem Cię odwiedzić, by powiedzieć Ci prawdę.

-o, czym. Jaką prawdę?

-że „się” nie istnieje. „Cudne manowce”, „Cała jaskrawość” to wszystko przeminęło. Nie ma życiopisania. – Mówił donośnie, mocno gestykulując. Twarz miał czerwoną. Żyła na skroni nabrzmiała. Usiadł obok Pawła, patrzyli teraz razem na potok.

-w to, co napisałeś ja, wierzę. Chcę iść przed siebie. W zapomnienie. W nie istnienie, by powstał człowiek-poeta. Mam dość życia na czyichś warunkach. Biec w biegu bez końca. Pamiętam tu właśnie, nad tym potokiem czytałem Siekierezadę. Się zachwycałem. Wierzyłem w każde Twoje słowo. Wyobrażałem sobie, jak siedzisz nad wodą i piszesz swoje wiersze. Jak płaczesz po utracie „Gałązki Jabłoni”. To wszystko nieprawda?

-kreowałem się. Tak teraz to nazywacie. Tworzyłem swoją osobę. Łatwiej było mi tak żyć. Chciałem pisać.  Chciałem, aby moje książki stały w witrynach księgarni. Wiesz, Wojaczek kreował się na dekadenta, ja na wrażliwego poetę nieumiejącego żyć. Udawałem robotnika, a tak naprawdę nie napracowałem się wiele.  Tylko Białoszewski jest prawdziwy.  Tylko Białoszewski odważy się nazwać ludzi mieszkających w bloku Chamami. Też gardziłem ludźmi. Tworzyłem człowieka nowego, a nigdy się do ideału nie zbliżyłem. To wszystko bajki chce Ci powiedzieć, nie idź tą drogą, wracaj do swoich. Mówiąc ostatnie słowa Sted wstał, wszedł w potok i się oddalił. Paweł nie próbował go zatrzymywać. Tylko pomyślał, że przyszedł do niego jeszcze przed wypadkiem, bo ma wszystkie palce u dłoni. Liczył, że pisarz odwróci się i pomacha mu na pożegnanie.

-i, co ja mam teraz z tym zrobić?

Paweł zerwał się ze snu, jakby raził go prąd. Potarł policzek, uśmiechnął się. To jego znak rozpoznawczy. Wielokrotnie wspomniano mu o tym geście.

-Sted śnił mi się. O kurczę! Pierwszy raz w życiu śnił mi się poeta i to Sted. Do tego tak realistycznie, siedział tu koło mnie- spojrzał na kamień, na, którym przed chwilą rzekomo siedział Edward Stachura, jego idol lat młodzieńczych. Pisarz, który kreował się na autsajdera społeczeństwa, kiedyś Paweł chciał też żyć na marginesie, gdzieś zawieszony między zawieruchami społecznymi. Chciał więcej być niż mieć. Los jednak spłatał mu figla. Pognał go w nurt życia, bieg, płynął potokiem jak każde gówno. - no nie. Tu był ktoś- rozglądał się Paweł po okolicy. Niestety nikogo nie ujrzał.

-co On mi powiedział? Kreował się. To znaczy, co? Niby to wszystko, co pisał, to nie było, jego życie. Niby to nie było życiopisanie.

By nie zaprzątać sobie głowy snem, Paweł wstał i zaczął składać obozowisko. Dręczyło go jednak myśli. Po co ja to robię? Czego szukam?  Uciekam.

-ja mam się skupić, aby nie wrócić do picia. To moje jest zadanie. Ostatnie lata nie były higieniczne, stres, walka o biznes. W tym wszystkim się pogubiłem – namiot pięknie leżał w sakwie. Podobało się to Pawłowi- nie straciłem umiejętności składania szybko obozu.

-Pójdę wzdłuż potoku, dojdę do Wołosatego, tam znajdę nocleg. Popatrzę na Tarnicę, a jutro ją zdobędę- trzymał w dłoni telefon- nie będę dzwonił. Muszę wszystko przemyśleć. Wrócę do picia, to w jednej chwili mnie zostawią. Jeżeli zmienię życie, też mnie zostawią. Czemu śnił mi się Sted?- Szedł wzdłuż potoku Wołosate, potykał się o kamienie. Marsz był niemrawy, nogi więcej myślały, niż wykonywały zadanie, do którego zostały stworzone.

-rozmawiać.! Ja nie rozmawiam. Powinienem im wytłumaczyć, a zwłaszcza Marzenie wyjaśnić, że muszę mieć kawałek świata dla siebie. Ta przestrzeń pomoże mi być trzeźwym.

Miodowy miesiąc u alkoholika mija szybko

        

 Każdy z nas miał do czynienia z lekarską diagnozą. Będąc chorymi, słyszymy informacje o tym,  co nam dolega i dostajemy zalecenia jak postępować, by być znów zdrów. Skrupulatnie wypełniamy lekarskie polecenia. Są jednak choroby, które nie podlegają tej zależności. Na taką chorobę zapadłem i ja.

         Kiedy pod przymusem rodziny jak i własnymi przemyślanymi trafiłem do gabinetu lekarskiego, w którym to dowiedziałem się o chorobie.

         Tą przypadłością jest alkoholizm. Siedząc w gabinecie lekarskim, słysząc diagnozę, zacząłem się buntować, jaki ze mnie alkoholik. Przecież nie jestem „menelem”, mam pracę, nie śpię po rowach. Usłyszałem podstawowe zalecenie, czyli  nakaz zaprzestania picia alkoholu, miałem ochotę wyjść i iść się napić.

         Teraz po latach wiem, że to normalny objaw w chorobie alkoholowej. Alkoholik każdy argument mówiący o uzależnieniu odrzuca i na to miejsce znajduje zaprzeczenie. Bliscy mówili mi, pijesz co dzień, to ja miałem odpowiedź, ale tylko kilka piw. Na imprezach nie umiesz przestać pić, moim argumentem, że nie piłem więcej niż inni. Zespół iluzji i zaprzeczeń działał znakomicie.

          Abstynencja to pierwszy krok na drodze do trzeźwości. Na marszrucie prowadzącej w nieznane. 

          Każdy alkoholik, który zostaje przymuszony przez bliskich, otoczenie lub konsekwencje swojego picia do próby zaprzestania picia, ma nadzieję na szybkie wyzdrowienie. Wręcz możliwość powrotu do kontrolowania ilości spożywanego alkoholu.

         Wraz z wyparowaniem promili z organizmu zaczyna się okres zmiany myślenia, następuje to bez udziału chorego. Przyczyna takiego stanu rzeczy jest abstynencja. Alkoholik zaczyna zauważać wokół siebie świat bez alkoholu. Zachwycając się światem, gloryfikuje abstynencje. Okres ten w terapii nazywa się „miodowy miesiąc”. Czas trwania „miodowego miesiąca” jest uzależniony od wielu czynników. Z tego powodu jest bardzo indywidualny i trwa od kilku dni do kilku miesięcy.

         Mój miodowy miesiąc skończył się bardzo szybko. Mając wiedze, o tym stanie po przebytej terapii przeszedłem z tym faktem do porządku dziennego, kiedy zauważyłem jego zakończenie.

         Zaobserwowanie końca miodowego miesiąca jest bardzo ważne, to sygnał do rozpoczęcia kolejnych działań. Przeoczenie, może doprowadzić do nawrotu choroby. Pierwszym symptomem jest nieradzenia sobie z problemami. Choroba zaczyna wówczas podpowiadać rozwiązania prowadzące do picia.

         By nie dopuścić do zaistnienia, takiej sytuacji chory musi być czujny i nie spoczywać na laurach. Niedopuszczalne jest, by alkoholik pozostawał w tym czasie poza terapią lub grupą AA. Osobiście korzystam z terapii i mitingów ( uważam, że styczność z innym alkoholikiem jest zbawienna w chorobie alkoholowej).

         Alkoholik, podejmując decyzje o zaprzestaniu picia, jest zmuszony do podjęcia kolejnych decyzji, w których jest zawarta treść zmiany całego swojego życia. U Anonimowych Alkoholików jest to Program 12 Kroków. Terapeuci starają się naprowadzać chorego na wady, które sam musi rozpoznać i starać się radzić sobie z nimi.

         Wynika z tego prawda. Alkohol nie jest największym problemem, alkoholika, ale on sam. 

Pandemia, zasiadła na kanapie

Z każdym dniem przybywa osób, zarażonych koronawirusem.   Świat jest strefą wojny, nie ma zakątka globu, w którym wirus nie zbierałby żniwa. Podczas wojny są wygrani i przegranie w skali typowo ludzkiej jak i instytucjonalnej.

Pomimo zarazy biznes z każdym dniem przystosowuje się do zaistniałej sytuacji. Wiele baraż zaliczy straty, które będą odrabiane przez lata. Wielu przedsiębiorców zbankrutuje. Ogólny bilans będzie jednak na plus.

Pierwsi przegrani instytucjonalni na świecie a w szczególność w Polsce jest Kościół. Z początkiem pandemii w naszym kraju, Episkopat w odróżnieniu od władz kościelnych w innych krajach odwlekał decyzje o zamknięciu kościołów i namowie wiernych, aby skorzystali z innej formy wyznania wiary. Powód był jeden. Odmiennie od pozostałej części Europy w Polsce jest tradycja dawania ofiary na rzecz władz kościelnych w postaci tzw. tacy podczas mszy. Hierarchia kościelna bardzo dobrze zdaje sobie sprawę, że w ten sposób traci dochody i zyski. Rytuał dla kościoła to biznes a on ma tylko jedno zdanie pomnażać dochody i zyski.

Teraz kiedy wiemy, jak działa wirus. Kościół pokazał swoje nagie ciało. Przyznał się, że opłatek to symbol, który również może być źródłem zarażenia, woda święcona niczym nie różni się od wody kranowej, też przenosi koronawirusem. Z Mszy św. można uczestniczyć, w domu korzystając z Internetu lub transmisji telewizyjnych. Uzdrawiacze kościelni nawet nie próbowali rozpoczynać kampanii z mszami uzdrawiającymi.

Kościół z powodu pandemii i przychodzącej epidemii zmieni się. Ludzie, widząc zachowanie biznesu kościelnego, zrozumieją, że do łączności z Bogiem pośrednik nie jest potrzebny.