Spektakl „Prawda” Jarosława Jakubowskiego w reżyserii Adama Wojtyszki to przejmujące studium ludzkich wyborów, społecznej stygmatyzacji oraz nieuchwytnej natury prawdy. Oglądanie przedstawienia w telewizji może wydawać się rozwiązaniem zastępczym, jednak w tym przypadku medium pozwala na dotarcie do sztuki szerokiemu gronu odbiorców, którzy w innym wypadku nie mieliby szansy zobaczyć jej na żywo.
Historia Jacka S., granego przez Łukasza Simlata, to dramat jednostki uwikłanej w machinę wymiaru sprawiedliwości. Bohater, oskarżony o morderstwo sprzed 22 lat, staje się symbolem nie tylko ludzkiego upadku, ale też niepewności, która otacza pojęcie winy i prawdy. Jego historia jest opowiedziana z dużą dozą subtelności, co w połączeniu z wybitną kreacją aktorską Simlata sprawia, że widz nieustannie balansuje między współczuciem a podejrzliwością.
Na wyróżnienie zasługują także Lidia Sadowa w roli śledczej oraz Beata Fudalej jako prokurator, które swoimi działaniami budują świat pełen niedopowiedzeń i niejasności. Ich postacie nie tyle poszukują prawdy, co próbują „zamknąć sprawę” – i to właśnie ten problem staje się jednym z głównych przesłań spektaklu. Reżyser Adam Wojtyszko zadaje widzom trudne pytania: Czym jest prawda? Czy sprawiedliwość zawsze prowadzi do jej odkrycia?
Spektakl ukazuje również dramat rodziny Jacka S. – jego żona i syn stają się ofiarami społecznej stygmatyzacji, co przypomina, jak łatwo wydajemy osądy nie tylko nad winowajcą, ale także jego najbliższymi. Ich izolacja i cierpienie stanowią ważny, równoległy wątek, który pokazuje mechanizmy wykluczenia w społeczeństwie.
W warstwie formalnej spektakl jest skromny, co tylko podkreśla jego emocjonalny ciężar. Scenografia jest oszczędna, a muzyka i światło pełnią funkcję dopełniającą, nie narzucając się widzowi. Minimalizm ten pozwala skupić się na dialogach i grze aktorskiej, które stanowią fundament przedstawienia.
Podsumowując, „Prawda” to poruszający i niepokojący spektakl, który zmusza do refleksji nad naturą prawdy i sprawiedliwości. Zakończenie pozostawia widza z pytaniami, które długo nie dają spokoju. Choć oglądanie teatru w telewizji nie zastąpi przeżyć na żywo, to w przypadku „Prawdy” przekaz jest na tyle uniwersalny i silny, że dociera do odbiorcy z niezmienną mocą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz