W ten upalny poranek kolejny raz obiecywałem

           

      Która to godzina? Namacałem telefon, spojrzałem na, wyświetlacz jest 5.05. Oczami przebiegłem po pokoju. Żyje. Sięgnąłem ręką w szparę między ścianą a łóżkiem.  Pusta. Ból istnienia dopadł mnie. Opuściłem nogi na zimną podłogę. Znów spojrzałem na wyświetlacz telefonu.
       Napisałem SMS do Marzeny - „Witaj o Poranku”. Za chwile przyszła odpowiedz - „Spadaj”. 
      Kończy się koleiny rozdział mojego życia. Podbiegł pies. Gładząc go, zacząłem się zastanawiać, jak, dojdę do stacji benzynowej, by kupić płyn utrzymujący mnie przy życiu. 
      Czuje się przeraźliwie. W moim wnętrzu trzepocze ptak, taki z powieści Olgi Tokarczuk. Dłońmi obejmuje ramiona. Kiedy to się skończy. Od dziś. Koniec z planowaniem i obiecywaniem - "od jutra nie piję". Wypiję jedną setkę i piwo, to mnie  postawi na nogi i koniec.  Plan przeze mnie stworzony wydawał się wiarygodny. Dostałem energii. Zacząłem się ubierać. Pies merda ogonem. Powiedziałem – Borys zostajesz, nie idziesz. - posmutniał i poszedł na swoje legowisko. Szkoda mi się go zrobiło. Zresztą to nieważne. Mam plan. Wiem, co mam zrobić. Idę wypijam jedną setkę, no i piwo i koniec z piciem do końca życia.

            Przed klatką schodową uderza mnie duszna atmosfera. Cholerne gorące lato. Nie dojdę. Spojrzałem na samochód. Dam radę muszę się tylko skupić. Patrole policji są na Komedzie o tej porze. Dłońmi głaszczę kierownicę jakby, to miało mi, dopomóc w prawidłowej jedzie.

            Staje w pewnej odległości od stacji benzynowej. Niech nie widzą, że przyjechałem samochodem. Zaspany sprzedawca patrzy na mnie wzrokiem pełnym pogardy. Po twarzy widać, że też lubi wypić. Takich poznaje na odległość. Czterdziestolatek pijący tylko weekend. Udający dobrych męża i ojca, klęczący w kościele. Ubrany w dresy uszyte przez dzieci w Chinach. Pachnący dezodorantem z Biedronki. Fryzura na "zapałkę". Brzuch piwny wsparty o ladę. Za paznokciami bród. Jak On śmie patrzeć na mnie z pogardą.

            No tak nie goliłem się od kilku dni, a koszule założyłem  dwa tygodnie temu. Od tamtego czasu piję.  Dziś, jest ostatni dzień zwolnienia. Jak dobrze się składa, idę do pracy i przestaję pić.

                   -setkę i piwo żubr proszę – powiedziałem wyciągając kartę z portfela

                  - jaką setkę – zapytał sprzedawca, delikatnie opierając się o ladę.

                  - Gorzką żołądkową — odpowiedziałem, zaraz dodałem- podaj pan dwie — zmieniłem zdanie.

                  - Coś taki nie zdecydowany

                   -tak bywa. Daj te dwie setki i piwo i idę.

                   - Ok

            Chowam setki do kieszeni. Piwo niosę w dłoni. Drzwi zaskrzypiały. Znów uderzył we mnie zaduch. Szedłem w stronę samochodu. Za sobą usłyszałem wołanie:

                  -e ty inteligent – wołał koleiny 40-latek. Ujrzałem znajomą twarz. Zaczął iść w moją stronę

           - no co nie pamiętasz mnie, razem byliśmy na „Michałowie”, na odwyku- był już koło mnie. On śmierdzi tak jak ja. Czyli jesteśmy jedno. Dwaj tacy sami. Nie trzej tacy sami. Za nim stał Koleiny „menel”. Starszy od nas. Sześćdziesięcioletni. Wychudzony w kurtce skórkowej tak nieodpowiedniej o tej porze roku.

                  - A tak pamiętam- odpowiedziałem, kłamiąc. Nie mogę Go kompletnie skojarzyć z odwykiem. - nie pamiętam Twojego imienia. Przypomnij mi – odrzekłem

                   - Paweł. A to Antek – powiedział, wyciągając za siebie dziwoląga. - Napijemy się. - pokazał niedopitą flaszkę czystej wódki

                  - ok. - wyjąłem swoją setkę z kieszeni i bez zbędnych ceregieli wypiłem. Paweł podał butelkę Antkowi, ten pociągnął łyk. Oddał butelkę, Robert powtórzył to samo. Przez chwile staliśmy w milczeniu. Słońce już mocno grzało. Liście na wietrze nie drgały. Gorące powietrze unosiło się w nad nami. Robert szukał w kieszeni brudnych spodni, zapałek. Antek z uwagą patrzył na poczynania kolegi. Dwaj kumple od kieliszka. Razem szukali alkoholu, nie kupowali, ale wynajdywali sposoby zdobycia alkoholu w każdej postaci. Robert był w tym lepszy i Antek korzystał z tych umiejętności. Zapalili po skręcie. Mnie w głowie szumiało. Mówili. Nie słuchałem. Moje myśli uleciały, pofrunęły do Marzeny. Oczami wyobraźni zobaczyłem jej piękną postać. Krucze czarne włosy w  pięknym artystycznym nieładzie. Oczy piwne, węgle rozżarzone. Usta delikatne nietknięte pomadką. Piersi pełne ogromne. Zamknąłem oczy i w duchu powiedziałem – kocham Cię.

                  -E! Ty inteligent – zagadnął Robert- długo nie piłeś po terapii?

                     -3 miesiące- odpowiedziałem.

                  - O Boże ! 3 Miesiące! Jak bym nie pił tyle czasu, to kurwa bym się nie napił nigdy w życiu. 
                    -   Kurwa 3 miesiące! - podniecał się Antek. Stąpając z nogi na nogę.

                  - Widzisz Antek. Można. - zawyrokował Robert- ja jeszcze przestanę pić. No może od tych no –  kręcił głową, by odnaleźć słowo, które uciekło z jego słownika- no kurwa od tego no- drapała się po głowie.

                  - Od postu – powiedział Antek

                  -  No – przytaknął

                - Od postu — powtórzyłem. Dobre postanowienie. Masz jeszcze 7 miesięcy picia. A ja przestaje pić od dziś- mocno powiedziałem.- koniec z tym. Mam jeszcze jedną setkę i to piwo i kończę. Jutro wracam do pracy. - mówiłem z  takim przekonaniem, że o mało nie cisnąłem butelką z piwem o ścianę sklepu.

                   - No to napijmy się pod to postanowienie- powiedział Robert

                  -No – pochwycił Antek. Wyjmując ręce z kieszeni  kurtki. Tak nieodpowiedniej o tej porze. Pomyślałem, że musi mu być bardzo gorąco. Antek jeszcze się wyróżniał jednym elementem w wyglądzie, miał tylko dwa zęby na przedzie. U góry jedynkę a na dole dwójkę. Dwie szpilki, którymi pewnie rozrywał pokarm, by połknąć.

            Wyjąłem swoją setkę żołądkowej gorzkiej. Zręcznie odkręciłem, wsłuchując się w dźwięk pękającej zakrętki. W tym czasie Robert podał butelkę Antkowi, który podniósł ją do góry, aby, ocenić ile jeszcze zostało alkoholu,  aby wypić odpowiednią ilość, Robert  uważnie się temu przyglądał. Spojrzałem na nich i jednym ruchem ręki uniosłem do ust moją setkę. Znów poczułem ten podniecający stan, kiedy alkohol powoli rozchodzi się po ciele. Wiem, że teraz mogę przenosić góry, uczynić świat lepszym i co najważniejsze sprawić by Marzena wróciła do mnie.

Sztuka„Daily Soup” autorstwa sióstr Muskała

               

Z uwagi na 101 urodziny damy polskiej sceny teatralnej, czyli Danuty Szaflarskiej zapragnąłem obejrzeć spektakl z jej udziałem. Znalazłem w internecie sztukę „Daily Soup” autorstwa sióstr Muskała. Sztukę wystawiono w Teatrze Narodowym w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej.

                Sztuka przedstawia nam trzypokoleniową rodzinę niczym się niewyróżniającej we współczesnej Polsce. Życie ich kreci się wokół pracy, obiadu, seriali i złośliwości. Seniorka rodu to, babcia dobiegająca dziewięćdziesiątki. Skrywająca tajemnice swojej młodości. Pozostali członkowie rodzinny też mają swoje tajemnice, starają się odnaleźć w środowisku rodzinnym. Codzienne życie bohaterów skupia się na drobnostkach. Rozmowy są jedynie komunikatami, informacjami. Skupiają się na potrzebach Babci i najmłodszej członkini rodziny trzydziestoletniej Iwonce. W każdy domu jest „codzienna zupa”, która jest za gorąca za zimna lub za słona.

                Obok Danuty Szaflarskiej grają w spektaklu Halina Skoczylas, Janusz Gajos i Anna Grycewicz. Czyli wspaniały zespól pokazujący wielki kunszt aktorski.

Marcin Świetlicki, Rafał Księżyk, „Nieprzysiadalność. Autobiografia Marcina Świetlickiego”

Marcin Świetlicki, Rafał Księżyk, „Nieprzysiadalność. Autobiografia Marcina Świetlickiego”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017.

"Przychodzi refleksja, czy jak ja umrę, to kogoś to będzie obchodzić". Marcin Świetlicki

Rafał Księżyk przyzwyczaił już czytelników, że jego wywiady rzeki są przeogromne. Wręcz to amazonki pisarskie. Marcin Świetlicki, bo o nim jest powyższa książka, to polski poeta i muzyk, a właściwie deklamator swoich wierszy przy muzyce.

Autor pyta, a Poeta odpowiada szczerze, nie pomijając trudnych tematów. Ocenia swoje środowisko, oskarża polityków, opisuje również swoje życie osobiste.

Rozmowa jest tak napisana, iż prowadzi nas przez życie bohatera w rytm jego mówionych wierszy. Marcin Świetlicki wraca w swych opowieściach do dzieciństwa gdzie, została zbudowana jego wrażliwość, z którą do dziś idzie, kreśląc słowa o tym, co zauważa.

Przybliża swój warsztat. Mówi o impulsach, jakie wpłynęły na powstawanie jego wierszy, czy tekstów piosenek. Opowiada historie powstania powieści.

Poeta jest związany z Krakowem i tamtejszą bohemą. Opisuje ją bez zbędnego oceniania. Choć nie stroni od uszczypliwości, czy wypominaniu poglądów politycznych, których poeta nie popiera.

Nieprzysiadalność

Marcina Świetlickiego jest wszędzie pełno, uczestniczy ciągle w nowych projektach muzycznych, czy literackich.

Książka jest reklamą twórczości poety i literata, zachęca, do sięgniecie po utwory przez niego wydane i zaśpiewane. Oczywiście pisze tu o reklamie w dobrym znaczeniu tego słowa.

Generał Nil film o Polskim bohaterze

Korzystając z wolnego czasu, poświęciłem 2 godziny na obejrzeniu filmu R. Bugajskiego pt. „Generał Nil”. Autor zabrał się za trudny temat historii ostatniej wojny. Reżyser wiernie oddał klimat tamtych czasów, co udało się znakomicie. Efektem tego zabiegu jest wspaniały film.

Bohaterem obrazu jest Emil Fieldorf generał wojska polskiego, który podczas okupacji był, dowódcą Kedywu w AK.  Opowiada  ostatnie lata życia generała „Nila”. Jego próbę powrotu po okupacji niemieckiej do życia wśród bliskich. Niestety okupant radziecki nie zapomniał mu działalności konspiracyjnej. AK była traktowana przez Sowietów jako organizacja wroga ich władzy.

Zwiastun Filmu

Reżyser pokazał nam na podstawie historii  Generała działanie Urzędu Bezpieczeństwa. Olgierd Łukasiewicz pięknie zaprezentował nam postawę E. Fieldorfa, taką patriotyczną bez patosu. „Nil” stojąc przed groźbą śmierci, nie ugiął się i nie poszedł na współpracę z okupantem. W filmie jest bardzo dużo ról drugiego planu, dzięki którym obraz jest wypełniony i cały czas trzyma widza w napięciu, choć zna historię bohatera. Wyróżnić trzeba rolę A. Woronowicza, a zwłaszcza scenę posiedzenia Sądu Najwyższego. Bugajski lubi filmy historyczne i takie kino lubi jego. Pamiętam film „Przesłuchanie” teraz kolejny ważny film.  Warto obejrzeć, by  próbować zrozumieć, bohaterską postawę Polaków podczas okupacji Sowieckiej. Okupacja radziecka, prowadzoną rękami polskimi.