Piotr Domalewski po raz koleiny zajmuje się w swoim autorskim filmie tematyką pracy za granicą i wpływu tego na życie rodzinne. Poprzedni to Cicha noc, obecny to Jak najdalej stąd.
Ola pomimo bardzo młodego wieku musi podjąć się trudnego zdania sprowadzenia zwłok ojca z Irlandii. Opisana historia pozwala nam poznać całe spektrum przyczyny wjazdów zagranicę, kosztów uczuciowo emocjonalnych ponoszonych przez osoby zmuszone do rozłąki.
Twórca filmu nie przestawia nam bohaterów na zasadzie doby - zły, sprawiedliwy – niesprawiedliwy. Postępowanie każdej postaci można rozpatrywać jedynie po poznaniu całego wachlarza zdarzeń, a i tak nie jest jednoznaczny. Młoda kobieta staje przed trudnymi wyborami, matka chce zachować twarz. Film o kobietach, które mają własne pragnienia, złudzenia. Uczucia i emocje to wstydliwy temat. Złość to uczucie, które mocno artykułują.
Wspaniały dobór aktorów a w szczególności gra Kingi Preis i Arkadiusza Jakubika jest plusem obrazu. Debiut filmowy Zofii Stafiej można uznać za sukces reżysera, jak i aktorki. Ola grana przez debiutantkę pali papierosy jak znakomita polska aktorka Krystyna Janda, co wróży wspaniałą karierę młodej aktorce.
Okres transformacji naszego kraju wymaga mocnej analizy poprzez film jak inne dziedziny artystyczne. Rozłąka, życie na walizkach, zerwane więzi dotyczą sporej grupy społeczeństwa Polskiego. Pogoń, a raczej przymus zabiegania po materialną sferę życia zabiera wielu mieszkańcom naszego kraju wartość nadrzędną, uczucia. W nich jest sen bytu, życia. Wytwory materialne mają tylko zaspokoić podstawowe potrzeby. Nieszczęściem jest zastąpienie materializmem życia uczuciowego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz