Po raz czwarty przeszedłem Ekstremalną Drogę Krzyzową.

        

     To już, a może dopiero czwarty raz wyruszam w trasę Ekstremalnej Drogi Krzyżowej. Wybieram najdłuższy dystans, ze Starachowic na Św. Krzyż, 42 lub 43 km w zależności od źródła. Na ile to jest ważne, można się przekonać na ostatnim odcinku trasy idąc pod górę w stronę klasztoru. Ale to dopiero przede mną.

         Jak zawsze rozpoczynam wędrówkę ku duchowości od mszy w Kościele pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Msza szybko mija i nadchodzi czas, aby wyruszyć. Pogoda jest wymarzona do pieszych wędrówek, pierwszy raz sprzyja mi natura.

         W EDK nie chodzi o pieszą wyprawę, sport. Celem wędrówki jest zbliżenie się do Boga. Rozważenie śmierci Chrystusa i jaki ja maiłem na to wpływ.

         Pierwsza stacja. Oto nowa kaplica, staję przy niej i czytam rozważania. Odnoszę je do siebie. Ile to razy byłem (jestem) oskarżycielem? Ile razy będę? W lesie ostatnie śpiewy ptaków przed ich snem. Ta piękna muzyka daje rytm krokom.

         Milczenie jest regułą EDK, staram się bezwzględnie tego przestrzegać. Skupiam się na rozważaniach. Idę dalej. Jak zawsze początek nie zapowiada tego, co nastąpi. Wiem dokładnie jak to będzie. Kiedy przyjdzie ból i zmęczenie. Czytane rozważania będą się wbijać w umysł. Przed oczyma grzechy będą tańczyć chocholi taniec, a Szatan, który w tym wszystkim bierze udział, uśmiecha się z pode łba i mówi „Ty do mnie wrócisz”.

         Las, spokój i cisza. Mijają mnie pierwsze młode osoby. Moja kondycja jest marna. Może to i lepiej, zmęczę się mocniej i ból intensywniejszy przybliży mnie do Istoty Boga.

         Wyzwania to nie moja bajka. Nie jestem człowiekiem czynu. Schowany za zasłoną życia, obserwuję. Powinienem to zmienić, zacząć żyć pełną piersią, czyli dla ludzi.

         Mijam kolejne stacje. Każda z nich przelana jest cierpieniem Chrystusa i mojego grzechu. Szatan przysiadł na kamieniu rosą oblanym. Pyta – i po co Ci to? Jutro będziesz ze mną. Nie chcę z nim rozmawiać. Czytam rozważania, idę dalej. Niedługo wyjdę na drogę między domy. 

         Zapada noc. Ludzie idą spać, odpocząć przed zadaniami kolejnego dnia. Krok za krokiem podążam do miejsca, gdzie chcę znaleźć ukojenie i przebaczenie. Przychodzi pierwsze zmęczenie. Drogę znam i wiem, że jeszcze wiele kilometrów przede mną. Odpocznę przy wejściu do Świętokrzyskiego Parku Narodowego.

         W ciemnościach siedzę na schodach do pomnika, nie wiem, na jaką pamiątkę został postawiony. Grupka piechurów rozmawia, rozprasza mnie. Przychodzi zdenerwowanie. W innych okolicznościach pewnie zwróciłby uwagę. Zdaję sobie sprawę, że najważniejsze jest moje zaangażowanie. Batony energetyczne smakują. Chrystus cierpiał, nie pił i nie jadł. Czemu ja to robię? Staram się nie pozostawać obojętny na cierpienie innych. Niewiele, ale zawsze. Czy to zmazuje, choć jeden mój grzech? Dużo tych pytań jak na jedną noc.

         Teraz już przede mną ciemny las aż do podnóża szczytu Św. Krzyża. Kocham las, jaki on inny teraz w nocną porę, w rozgwieżdżonym niebie. W świetle latarki czołówki drzewa stają się ludźmi, tworzącymi szpaler, podążam między nimi. Gałęzie jodeł puszczy dotykają moich policzków, zapach lasu uspokaja. Cisza. Bicie serca. Krok za krokiem z rozważaniami w głowie. „Dlaczego istnieje raczej coś niż nic” tak pytają filozofowie? Dokładam kolejne pytanie, swoje. Czemu ja raczej jestem niż mnie nie ma?

         Biczowanie, koronowanie cierniem, opluwanie, widok Matki płaczącej, poczucie niewinności, pogarda, strach, cierpienie – rzeczy ludzkie w boskiej postaci.

         Osamotnienie.

         Szymon z Cyreny pomaga. Boi się. Może i jego powiodą na miejsce kaźni. Boję się iść za słowem Bożym, łatwiej powiedzieć: mnie to nie dotyczy.

         Nadeszła pora wspinaczki na najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich. Łysica, moja katorga. Wszyscy mnie wyprzedzają, zostaję sam na szlaku. Nogi już mocno bolą, idę siłą woli.

         Ten ból to za grzechy. Niebo nadal świeci gwiazdami.

         Docieram. W klasztorze tłumy ludzi. Rozmodlonych, czekający na swoją kolej do spowiedzi. Przeszedłem kolejny raz EDK. Czy na darmo? Kolejne pytanie. Ekstremalna Droga Krzyżowa pełna pytań.

To nie Piotr siedział przed nim

             

   - Wiesz. Muszę Ci się do czegoś przyznać – powoli dbając, by był dobrze słyszany, mówił Piotr. Młody na oko trzydziestolatek, z bujnymi włosami zaczesanymi do tyłu, odsłoniętymi uszami, dbał o słomkowe włosy, jak by były talizmanem. Okrągła twarz z oczami mocno w niej osadzonymi. Piotr dbał o siebie, odkąd przestał pic i to było widać w jego wyglądzie. Sąsiedzi wręcz przystawali, przyglądali się i przypominali sobie go sprzed lat, kiedy upity leżał z głową na chodniku a nogami na jezdni. Samochody Go mijały, aż ktoś się zdecydował Piotra przenieść na ławkę, z której odebrała go matka.

- Wal śmiało – odpowiedział Paweł – siedzieli naprzeciw siebie w kawiarni nad zalewem w Wąchocku. Miłe miejsce w zimne dni, kiedy było w niej pusto. Tu Pawła zaprosił Piotr. W rozmowie telefonicznej tajemniczo powiedział, że chce z Pawłem podzielić się informacją.

- wiesz, dlaczego piłem?

- no mniej więcej o tym przecież mówisz na mitingach- Paweł był trochę zszokowany pytaniem Piotra. Od kilku lat spotykają się regularnie na mitingach i wiedzą o sobie bardzo dużo. Co ukrywał do tej pory Piotr?

- to, co mówię na mityngach, nie w pełni jest prawdą – Piotr sączył kawę, która była niesmaczna. Piotr znał się na parzeniu kawy to jego hobby, od kiedy przestał pić. Potrafił pół dnia mielić i parzyć kawę o odpowiednim smaku, by później smakować, jej aromat siedzą nad kolejną książką.

- ok. Chcesz się przyznać do zapicia?

- nie. To nie o to chodzi. Widzisz, ja piłem. Bo – Piotr spuścił głowę, oparł wzrok o filiżankę kawy. W czarnej cieczy szukał słów jak zacząć pierwszy raz opowiedzieć o sobie jak nigdy dotąd.

Paweł był zdziwiony zachowaniem Piotra. Mało, kiedy miał kłopoty z wyrażeniem swoich myśli, a teraz Paweł słyszał wyraźnie, jak Piotr ma trudności. Zaczął zdawać sobie sprawę, że to nie zwykłe pogaduchy po mitingu. Do tego ewidentnie Paweł został wybrany z wielu, by dowiedzieć się o przyczynie uzależnienia Piotra.

- ja jestem inny – kontynuował Piotr. Zawiesił znów głos. Paweł nie przerywał mu. Czekał na dalszy ciąg opowieści. Oczekiwał długiej wypowiedzi, jak to potrafił Piotr na mitingach- no chodzi mi o to, że ja.

- co Ty?

- no ja jestem inny- powtórzył Piotr. Teraz miał chwile zawahania się. Czy powinien przyznać się do swojej tajemnicy? Paweł jest prawym człowiekiem, co do tego jest przekonany, ale czy dochowa tajemnicy? Balast chce zrzucić na razie na jedną osobę, wybrał Pawła. Z czasem podzieli się z innymi tajemnicą. Paweł nadal milczał, oczekiwał spokojnie, widział po Piotrze, że jest to dla niego ważne i trudne.

- przez tę inność piłem – mówił Piotr – ja jestem, no wiesz – schylił głowę Piotr – ja jestem Gejem. Paweł wyprostował się na krześle. Siedzi przed nim nie Piotr a Gej.

Musi się dopić

     

    - jutro możesz być szczęśliwy – powiedziała Marzena. Paweł pijanym wzrokiem patrzył na twarz kobiety swojego życia. Marzena pomimo wielu lat picia i swój wiek, nadal była atrakcyjną kobietą. Czarne włosy w artystycznym nieładzie, piwne oczy pełne oceanu niedomówień, usta mocno zarysowane szminką, krwiste. Arbuzowe pełne piersi. Uśmiech w grymasie niedowierzania. Marzena zdawała sobie sprawę ze swej atrakcyjności i niejednokrotnie wykorzystywała swój seksapil w sytuacjach z mężczyznami. Podobnie postępowała z Pawłem. Lubiła patrzeć w jego oczy pełne żądzy. Lubi flitować z mężczyznami, by doprowadzać do zazdrości partnera. Paweł doświadczył tego wielokrotnie, godził się na to, aby nie stracić Marzeny.

- ja już nie daje rady – odpowiedział Paweł, głaszcząc prawy policzek. Unikał wzroku Marzeny – znów pijany jestem, kolejny raz przegrałem z wódką.

Siedzieli naprzeciw siebie przy kuchennym stole. Marzena piła poranną kawę. Paweł o niczym innym nie marzył jak o kolejnej setce.

- przestań rozpaczać. Trzeba walczyć o siebie i rodzinę – dziwnie brzmiały te słowa w ustach kochanki.

- ja nie mam rodziny, jesteś tylko Ty – mówił Paweł, a jego oczy zamglone zaczęły ronić łzy, nie rozpaczy, ale pijackiego widu, bezsilności i pogardy.

Marzena oparła się o blat stołu, Paweł wzrokiem przebieg po jej biuście. Pomyślał, że dla tego widoku warto być trzeźwym. Rodzina już Go nie interesowała, zresztą oni na mim już dawno postawili krzyżyk. Wielokrotnie tracili do niego zaufanie. Jego zapewnienia przed koleiną terapią- „teraz to już będzie dobrze” i trzeźwość w jego życiu zawita na stałe. Jedyną osobą, która była jeszcze przy nim to Marzena tak jak On, alkoholiczka.

Spotkali się na mitingu AA. Od pierwszej chwili poczuli, że ich coś łączy. Niewidzialna nić bratnich duszy. Niewinny romans pięćdziesiątaków. Paweł szalał, kupował kwiaty, czekoladki obiecywał, że spełni każdą zachciankę Marzeny. Ona się uśmiechała i pytała, "czy dla mnie zbudujesz dom?" Paweł zapewniał o szybkim rozwodzie, pozostawieniu rodziny dla niej, miłości jego życia.

- Paweł spójrz na mnie – ujęła jego dłoń- wiem, że jesteś mądrym człowiekiem i powtórzę, jeszcze może być przepięknie pod jednym warunkiem, że przestaniesz pić i wrócisz do rodziny. Nasz związek nie ma sensu, ja szukam kogoś innego, wolnego. Takiego, który będzie tylko dla mnie.

- ja tak chce – zaszlochał Paweł – znów przestane pić, teraz na wieki, będę tylko Twój- znów potarł policzek. Promienie słoneczne zaczęły wpadać do kuchni. Kurz zaczął tańczyć w ich blasku. Marzena paliła papierosa, zaciągając się mocno. Dym mieszał się z kurzem, roznosił aurę przygnębienia. Paweł nie lubił jak pali Marzena, przypominała mu jego Matkę, która dużo paliła i piła też niezgorzej.

       - Wezmę rozwód, odejdę z domu. Na początku wynajmę jakichś kont, z czasem kupię mieszkanie. Zobaczysz, ja wiem jak to zrobić. Oczywiście już nie będę pił.

Paweł sam nie wierzył, w co mówi, ale utrata Marzeny wydawała, mu się taka niewiarygodna.  Teraz to miał być koniec z gorzałą na zawsze. Czuł w sobie moc i siłę, niestety zapomniał, że nie chodzi tu o moc a o pokorę.

- ile razy obiecywałeś to żonie?

- Marzenka nie mów tak. Przecież mi wierzysz?

- nie wierzę Ci, jestem alkoholiczka i wiem, że takim jak ja się nie wierzy. Wracaj do rodziny, tam jest twoje miejsce. Możesz u mnie być do wytrzeźwienia.

Mieszkanie Marzeny było skromne, ale miało to coś, czego brakował w domu Pawła. Tu czuł się zawsze dobrze. Wszystko miało swoje miejsce wyjątkowe i jedyne. Półka pełna słoników była właśnie tu gdzie powinna być a pod nią półka z pamiątkami z turystycznych wypraw Marzeny. Dom pełen bibelotów i pamiątek, o których Marzena mogłaby opowiadać bez końca.

Paweł zakrył twarz dłońmi. Zapanowało milczenie.

- czas na mnie – wstał i wyszedł. Na klatce schodowej zachwiał się i o mało nie spadł ze schodów. W głowie kołatała się jedna myśl „zapić się”. Wielokrotnie tego próbował i kończyło się jednym. Detoksem.

Marzena nie próbowała Go zatrzymywać, choć serce płakało. „Musi się dopić” pomyślała. Zgasiła papierosa. Wstała, wyjrzała przez okno. Na ulicy już nie było Pawła.

Alkoholowy sen

        

 Paweł uciekał przez gęstwinę, chaszcze tak nieprzeniknione jak ta noc, ucieczki. Słyszał ich głosy nawołujące się w poszukiwaniu jego biednej osoby. Ostre kolce wbijały się, w jego ciało powodując głębokie rany. Świat pochłonięty przez ciemność nie dawał ratunku. Wszystko falowało. Strach ogarnął do trzewi Pawła. Zdawał sobie sprawę, co się stanie, kiedy go dopadną. Napoją alkoholem i szlag trafi kilka lat życia w trzeźwości. Bardzo nie chciał wracać do przeszłości, kiedy czas miał znaczenie, jako licznik wyznaczający okres od picia do picia. By, dodać sobie siły wspominał te straszne chwile, kiedy pił. Noce spędzone na klatce schodowej, oddawanie moczu w spodnie. Kace moralne, kiedy nie wiadomo było, jaki jest dzień. 
 Wybiegł na ścieżkę, w poświacie księżyca widział kontury szlaku, było łatwiej biec, usłyszał nawoływania i szczekanie psów. Boże jestem stracony, już mnie mają. Uniósł głowę, spojrzał w poświatę księżyca, nie chce znów błagać o łyk piwa, szukać petów w rynsztoku. Będę znów chlał? Przypomniał sobie kowbojskie film, w którym uciekinier brnął w wodzie, by psy zgubiły ślad. Paweł krzyknął do Siły Wyższej – ratuj. Nagle jak z sezamu Aladyna pojawił się strumień przecinający ścieżkę. Paweł w skoczył w zimną wodę skrzącą się w blasku księżyca. Szedł pod prąd i wsłuchiwał się w dźwięki dobiegające z leśnego gąszczu. Na skroni wystąpił pot nie ze zmęczenia, a ze strachu.  Mięśnie równo pracowały jak kiedyś na zawodach sportowych lub treningu.  Skurcz i rozkurcz, raz-dwa. Uciekać. Nie dać się złapać w duchu powtarzał Paweł. Być herosem, który nie podał się nagonce ludzi, którzy pragną, aby zaczął pić. By, dodać sobie sił z kolei zaczął przypominać sobie radosne chwile, które otrzymał dzięki utrzymaniu abstynencji. Uśmiech dzieci i żony, radość matki, która wtulała Go w swoje ramiona jak marnotrawnego syna. Szefa, który mówił, że jeszcze nie miał tak dobrego pracownika. Przypomniał sobie, ile widział trzeźwych wschodów słońca i cudne góry, które teraz odwiedza, co rok. Połoniny pełne zapachu olejku eterycznego, który tylko on czuje. Nocne wspinaczki, by zobaczyć wschód słońca ze szczytu.

- Paweł wstawaj- budziła go żona-, co ty taki jesteś zlany potem?

- kurwa, jaki ja miałem głupi sen. Wiesz,urządzono na mnie obławę – zaczął Paweł opowiadać- by mnie zmusić do napicia się wódki.

- Paweł nie ma czasu na dyrdymały, zaraz wychodzimy do pracy – odpowiedziała żona.

         Paweł zamilkł. Tylko przy goleniu czuł jeszcze strach, który mu towarzyszył podczas snu. Przeradzający się w dumę, iż nie uląkł się nagonki i zbirów, którzy chcieli Go skrzywdzić.

- jest dobrze, nie ma, co psuć – mamrotał pod nosem – będzie jeszcze lepiej tylko bym nie pił. Sny mogą być, strach w czeluściach nocy niech się panoszy, ważne bym nie napił się. Wycierając, twarz zamknął oczy, aby odnaleźć w pamięci zapach wiatru bieszczadzkiego. To już niedługo z plecakiem przemierzę Połoninę Caryńską. Spojrzę w przestrzeń przede mną bez strachu.

- warto na trzeźwo żyć. – Oparł dłonie o umywalkę i mówił do lustra – dobry z ciebie gość. Aby tak dalej a będzie przepiękne, życie jest za krótkie, by tracić je na chlanie. Muszę pamiętać, że alkohol to Tyson, czyli nie jest możliwa wygrana z nim na ringu. Poddać się bez warunkowo, koniec z alkoholem, dla mnie nie istnieje. Trwać w postanowieniu, realizować program 12 Kroków i być w wśród ludzi.

         Paweł zapomniał już o śnie. Jadąc do pracy, zobaczył kolegów, jak stali pod sklepem, pili piwo. Dzień zaczęli z alkoholem i z nim skończą,bez pamięci.  Śnić im będą się horrory bez happy endu. By, zapomnieć nocny sen znów pójdą wystawać pod sklep i marzyć o dniu, kiedy i dla nich słońce zaświeci.

Ciemno, prawie noc. Joanna Bator

„Trupa zżarli. Czasem tak bywa w kraju nad Wisłą”

„Od dwóch tygodni nie zmrużyłam oka, w mojej głowie galopują wszystkie konie ze stadniny w Książu i trzask szkła. Jestem zarażoną śmiercią, na tym polega moja choroba.”

Ciemno, prawie noc. Joanna Bator

        Joanna Bator przeniosła mnie w krainę Alicji prawie z czaru. Świat magii, czarów. Polski prowincjonalnej ze swoimi problemami i wizją baśniową powstałą w głowie głównej bohaterki (Alicja).

        Alicja Tabor, jako reporterka wraca do rodzinnego Wałbrzycha, by napisać reportaż o zaginięciach dzieci. Przemierzając miasto, wraca wspomnieniami do lat dzieciństwa i młodości, które były okresem trudnym i nadal bolesnym. Rana niezaleczona, krwawi. Alicja przenosi się w bajkowy świat zaistniały w wizjach jej zmarłej siostry Ewy. W tej mieszańce czytelnik musi odnaleźć siebie.

        Odnalazłem się i ja. Stanąłem na rynku Wałbrzycha i przyglądałem się walce dobra ze złem. Wspierałem Kociary, źle życzyłem Kotojadom. Poszukiwałem skarbu i pereł księżnej Days. Jednocześnie mocno stąpając po ziemi, przyznawałem autorce racje w opisie polskiego społeczeństwa.

        To moja pierwsza powieść przeczytana przeze mnie autorki Joanny Bator, ale nie ostatnia.