Nagi sad Wiesław Myśliwski

Chociaż najczęściej całą swoją gorycz odbijał na losie, bo z losem można jak z kołem ofiarnym, można go skląć, Zemścić, naurągać mu, jak nieboskie stworzenie sponiewierać i wszystko nań zgonić, gdy już nie ma, na co, i los zniesie to z pokorą, nie zgniewa się ani odpłaci ponad to, co musi.

Nagi sad Wiesław Myśliwski

                Tematem kolejnej powieści, którą przeczytałem, autorstwa Wiesława Myśliwskiego „Nagi sad” jest miłość.  Uczucie dwóch mężczyzn do siebie, ojca i syna. Ich szorstkie relacje przepełnione symboliką, niezauważalnymi gestami. Milczeniem, które staje się ich dialogiem. Świśnięcie batem nad koniem dla bohatera wspominającego ojca jest wskazaniem, co rodziciel chce mu przekazać.

                Powieść napisana językiem, stylem Wiesława Myśliwskiego, który nie jest do podrobienia, czytelny i bardzo łatwy do rozpoznania. We wspomnienia opowiadającego Wiesław Myśliwski wpisuje traktat filozoficzny o relacjach rodzinnych, niuansach życia, odwadze i pokorze. Pisze o wartościach, które stanowią o nas, jako zwierzętach myślących.

                Bohater wraca wspomnieniami do młodości, która objawia mu się spokojem sielskością, ale też obserwacją ojca i jego życia, z którego czerpie inspiracje do swojego życia. Również często wracam do życia na wsi, które poznałem, jako dzieciak, do dziś we mnie ten obraz siedzi, czuje to od środka, jak klepanie kos, sianokosy, wypas krów (tu opisałem moje obrazy). Podczas czytania wróciło do mnie wspomnienie babci Antoniny i rytuału czesania włosów. Podobnie jak Matka bohatera moja ukochana babcia, czesała włosy, choć nie wymagała akceptacji i zachwyt nad jej fryzury. Zawsze układała w taki sam warkocz skręcany kok. Modlitwa Babci to też było wydarzenie w wiejskiej izbie.

                Wiesław Myśliwski zachwyca mnie coraz mocniej kolejną przeczytana książką. Będę to czynił dalej. Nawet z tego powodu, by samemu wrócić do wspomnień młodości czy nawet dzieciństwa.