Wróbel film Tomasza Gąssowskiego o podejmowaniu decyzji

 

    Wróbel w reżyserii Tomasza Gąssowskiego, który jest również autorem scenariusza, to film gatunkowy, trudny do jednoznacznej klasyfikacji. Można go odbierać jako dramat społeczny, obyczajowy, a niektórzy doszukają się w nim elementów komediowych.

    Tytułowy wróbel, mały ptak, symbolizuje głównego bohatera, Remigiusza Wróbla (Jacek Borusiński). W dzisiejszych czasach wróble mają coraz trudniej – trudno im znaleźć miejsce do życia. Podobnie jest z Remigiuszem, prostolinijnym, dobrym człowiekiem, który nosi w sobie tajemnice i traumy. Żyje w prosty, skromny sposób, który daje mu szczęście, choć lokalna społeczność postrzega go jako dziwaka i nieudacznika.

    Punkt zwrotny w jego życiu następuje, gdy dowiaduje się o istnieniu dziadka, którego wcześniej uważał za zmarłego. Choć sytuacja jest trudna, a na drodze pojawia się wiele przeszkód, Remigiusz decyduje się zaopiekować tym nieznanym mu człowiekiem. Wychodząc ze swojej strefy komfortu, staje przed licznymi wyzwaniami i pokusami, ale wciąż kieruje się uczciwością i dobrocią.

    Film, nakręcony w skromnych warunkach, doskonale oddaje klimat polskiej prowincji. Obsada aktorska została trafnie dobrana – na szczególne wyróżnienie zasługuje Krzysztof Stroński, który jako dziadek stworzył mistrzowską kreację, grając niemą rolę. Marzena Mazur, wcielająca się w partnerkę Remigiusza, z niezwykłą wiarygodnością ukazała realia życia kobiet w małych społecznościach.

    Wróbel to obraz wart obejrzenia. Zmusza widza do refleksji nad naszym podejściem do ludzi z otoczenia – sąsiadów, współpracowników, znajomych. Często traktujemy ich z wyższością, nie dostrzegając, że swoim postępowaniem zasługują na szacunek i podziw. Choć z pozoru wydaje się to prosta, wręcz naiwna historia, film ma niepowtarzalny klimat, który nadaje mu głębi. Podejmuje prozaiczne problemy, które dzięki przemyślanej narracji urastają do filozoficznych rozważań o naturze człowieka.

    Film zdecydowanie warto zobaczyć – to nie tylko opowieść, ale także lekcja wrażliwości i spojrzenia na życie z innej perspektywy.

 

 

Recenzja spektaklu „Prawda” Jarosława Jakubowskiego w reżyserii Adama Wojtyszki

 

 

 

    Spektakl „Prawda” Jarosława Jakubowskiego w reżyserii Adama Wojtyszki to przejmujące studium ludzkich wyborów, społecznej stygmatyzacji oraz nieuchwytnej natury prawdy. Oglądanie przedstawienia w telewizji może wydawać się rozwiązaniem zastępczym, jednak w tym przypadku medium pozwala na dotarcie do sztuki szerokiemu gronu odbiorców, którzy w innym wypadku nie mieliby szansy zobaczyć jej na żywo.

    Historia Jacka S., granego przez Łukasza Simlata, to dramat jednostki uwikłanej w machinę wymiaru sprawiedliwości. Bohater, oskarżony o morderstwo sprzed 22 lat, staje się symbolem nie tylko ludzkiego upadku, ale też niepewności, która otacza pojęcie winy i prawdy. Jego historia jest opowiedziana z dużą dozą subtelności, co w połączeniu z wybitną kreacją aktorską Simlata sprawia, że widz nieustannie balansuje między współczuciem a podejrzliwością.

    Na wyróżnienie zasługują także Lidia Sadowa w roli śledczej oraz Beata Fudalej jako prokurator, które swoimi działaniami budują świat pełen niedopowiedzeń i niejasności. Ich postacie nie tyle poszukują prawdy, co próbują „zamknąć sprawę” – i to właśnie ten problem staje się jednym z głównych przesłań spektaklu. Reżyser Adam Wojtyszko zadaje widzom trudne pytania: Czym jest prawda? Czy sprawiedliwość zawsze prowadzi do jej odkrycia?

    Spektakl ukazuje również dramat rodziny Jacka S. – jego żona i syn stają się ofiarami społecznej stygmatyzacji, co przypomina, jak łatwo wydajemy osądy nie tylko nad winowajcą, ale także jego najbliższymi. Ich izolacja i cierpienie stanowią ważny, równoległy wątek, który pokazuje mechanizmy wykluczenia w społeczeństwie.

    W warstwie formalnej spektakl jest skromny, co tylko podkreśla jego emocjonalny ciężar. Scenografia jest oszczędna, a muzyka i światło pełnią funkcję dopełniającą, nie narzucając się widzowi. Minimalizm ten pozwala skupić się na dialogach i grze aktorskiej, które stanowią fundament przedstawienia.

    Podsumowując, „Prawda” to poruszający i niepokojący spektakl, który zmusza do refleksji nad naturą prawdy i sprawiedliwości. Zakończenie pozostawia widza z pytaniami, które długo nie dają spokoju. Choć oglądanie teatru w telewizji nie zastąpi przeżyć na żywo, to w przypadku „Prawdy” przekaz jest na tyle uniwersalny i silny, że dociera do odbiorcy z niezmienną mocą.

To już 10 lat jak uśmiechnięty prezydent zarządza Starachowicami

 

 

 

 

Zapraszam na spacer ulicami naszego miasta. Trudno spacerować po grodzie, korki komunikacyjne to koszmar mieszkańców. Mam nadzieję na bez problemowe zakończenie prac drogowych i poprawę warunków korzystania ze szlaków starachowickich.

 Marek Materek nasz uśmiechnięty prezydent podsumował swoje dziesięcioletnie sprawowanie władzy. Przypomniał zdjęcie z pierwszej kampanii wyborczej. Wówczas młody człowiek, polityczny żółtodziób potrafił przekonać mieszkańców Starachowic do oddania głosu na jego osobę. Ujął wyborców swoją bezpośredniością, odwagą w rozmowach z mieszkańcami. Kreślił wizję miasta, które ma szanse wyrwać się z marazmu. 10 Lat szybko minęło. Spacerując piękniejącym ulicami miasta, podsumujmy.

  Prezydent wystawił sobie wspaniałą laurkę, zapraszając na podsumowanie tylko zwolenników swoich działań. Typowa akademia ku czci. Ma do tego prawo. Wybrał, jak wybrał, mnie nie oceniać.

 Rozwój infrastruktury miejskiej: modernizacja ulic, wprowadzenie bezpłatnego transportu publicznego, wymiana taboru na niskoemisyjny i planowanie autobusów elektrycznych​. Budownictwo mieszkaniowe: powstały nowe bloki komunalne, a rewitalizacji poddano historyczne osiedla. W planach jest, rozwój osiedla, na terenie dawnego szpitala​. Starachowice pod rządami Marka Materka przeszły szereg pozytywnych zmian w zakresie infrastruktury, transportu i zieleni miejskiej, ale nie brakowało kontrowersji.

 Podczas dwóch kadencji prezydenta Marka Materka w Starachowicach pojawiło się kilka wyzwań i problemów, które można uznać za minusy jego rządów:

 Projekt budowy spalarni śmieci stał się kluczowym tematem konfliktu z mieszkańcami. Proces inwestycyjny był obarczony błędami, co doprowadziło do uchylenia pozwolenia na budowę. Inwestycja jest krytykowana za brak transparentności oraz potencjalne koszty społeczne i ekologiczne. Opozycja wskazuje na problemy z komunikacją władz z mieszkańcami oraz wysokie koszty anulowanej dokumentacji.

 Niektóre decyzje strategiczne były podejmowane bez wystarczających konsultacji z lokalną społecznością. Przykładem jest kwestia lokalizacji spalarni, gdzie mieszkańcy domagali się alternatywnych rozwiązań, ale ich głos nie został odpowiednio uwzględniony​. Problemy związane z projektem obejmują kwestie prawne, społeczne i ekologiczne.

 Wojewoda świętokrzyski uchylił pozwolenie na budowę spalarni z powodu błędów w dokumentacji, co znacząco opóźniło proces realizacji projektu. Mieszkańcy i aktywiści podkreślali, że dokumentacja była przygotowana w sposób chaotyczny i niepełny, co kosztowało miasto znaczące środki.

 Mieszkańcy okolicznych dzielnic, gdzie planowano budowę, protestowali przeciwko inwestycji, argumentując, że będzie ona uciążliwa dla zdrowia i życia codziennego. Obawy dotyczyły emisji zanieczyszczeń oraz możliwego wzrostu ruchu ciężarówek dostarczających odpady do spalarni.

 Aktywiści zarzucają władzom miasta niewystarczające konsultacje społeczne oraz brak otwartości w komunikacji o szczegółach projektu, takich jak dokładne koszty, planowane technologie i potencjalne korzyści dla mieszkańców.

 Wysokie koszty planowania i opóźnienia w realizacji budowy budzą wątpliwości dotyczące rentowności projektu. Lokalne władze argumentują, że spalarnia przyczyni się do obniżenia kosztów gospodarki odpadami, ale mieszkańcy wskazują na brak precyzyjnych danych finansowych potwierdzających te tezy.

Władze miasta twierdzą, że spalarnia pozwoli na ograniczenie ilości odpadów składowanych na wysypiskach oraz zwiększy odzysk energii z odpadów, co wpisuje się w założenia gospodarki o obiegu zamkniętym​. W dłuższej perspektywie spalarnia miałaby obniżyć koszty związane z utylizacją odpadów komunalnych, które obecnie są wysyłane do innych instalacji​. Inwestycja mogłaby stworzyć nowe miejsca pracy zarówno w trakcie budowy, jak i w fazie operacyjnej spalarni. Pomimo argumentów o potencjalnych korzyściach ekonomicznych i środowiskowych, błędy proceduralne oraz brak zaufania społecznego znacząco utrudniają realizację projektu. Konflikt może wpłynąć na przyszłość lokalnej polityki, szczególnie w kontekście kolejnych wyborów samorządowych. O problemach ze budową spalarni śmieci pisze we wcześniejszych spacerkach po Starachowicach.

Modernizacja oczyszczalni ścieków, choć miała poprawić warunki, spotkała się z zarzutami o pogorszenie uciążliwości zapachowych w sąsiednich dzielnicach. To dodatkowo wpłynęło na negatywny odbiór polityki ekologicznej w mieście​.

Mimo dużych inwestycji w infrastrukturę, część mieszkańców wskazuje na nierównomierne rozłożenie środków. Przykładowo, w niektórych rejonach miasta modernizacje były opóźnione lub pominięte. Krytykowano także przeciągające się terminy zakończenia niektórych projektów, co powodowało utrudnienia w ruchu drogowym​.

Zadłużenie miasta w ciągu dziesięciu lat prezydentury Materka rosło, ale było uzasadniane dużymi inwestycjami infrastrukturalnymi. W 2023 roku zadłużenie wynosiło 56 mln zł, a prognozy na 2024 przewidywały wzrost do 89 mln zł, głównie w związku z finansowaniem kolejnych projektów, takich jak przebudowa dróg i modernizacja szkół. Choć zadłużenie było elementem polityki rozwoju, pojawiały się głosy nawołujące do bardziej restrykcyjnej kontroli wydatków, aby nie narazić miasta na ryzyko finansowe.

Choć zadłużenie miasta rosło, często było uzasadniane dążeniem do poprawy, jakości życia mieszkańców. Niemniej jednak pojawiają się krytyczne głosy dotyczące konieczności bardziej restrykcyjnej kontroli wydatków i priorytetowego spłacania istniejących zobowiązań, aby uniknąć ryzyka finansowego w przyszłości. Przyszedł czas zaciskania pasa.

Podsumowując, choć Marek Materek zrealizował wiele pozytywnych projektów, jego kadencja była także obarczona decyzjami budzącymi spory i krytykę, głównie w obszarach komunikacji z mieszkańcami, realizacji kontrowersyjnych inwestycji oraz zarządzania finansami publicznymi.

Grzechem pierworodnym było oddalenie się od mieszkańców, zignorowanie referendum, w którym głosowali tylko przeciwnicy spalarni. Na tych fundamentach powstała opozycja, która obecnie rośnie w siłę.

Jeszcze kilka słów o próbie zaistnienia w polityce krajowej. Marek Materek wykazał się ogromną naiwnością, licząc na stworzenie partii, która wejdzie do sejmu. Partia Nowa Demokracja – Tak, założona przez Marka Materka nie zaistniała w polityce krajowej. Partia miała silny charakter lokalny i była skoncentrowana na reformach samorządowych oraz specyficznych tematach, które mogły nie przyciągnąć szerszego elektoratu poza Świętokrzyskim, w którym rozpoznawalny szerzej jest Marek Materek. Skromne zasoby finansowe i organizacyjne: Partia dysponowała ograniczonym budżetem na kampanię, co nie pozwoliło na szeroką promocję i dotarcie do wyborców. Niewystarczająca mobilizacja niezdecydowanego elektoratu: Mimo obietnic „przełamania duopolu PiS-PO”, propozycje programowe, takie jak zmiana systemu podatkowego czy tanie mieszkania, nie przyciągnęły masowego poparcia. Wielu wyborców pozostało przy bardziej znanych ugrupowaniach​. Choć partia promowała swoich liderów, jako skutecznych samorządowców, brakowało jej rozpoznawalnych nazwisk na szczeblu ogólnokrajowym, co ograniczyło jej atrakcyjność, jako partii o nowym spojrzeniu na Polskę. Do tego karygodny błąd i połączenie sił z Michałem Kołodziejczakiem, który jest politycznym karierowiczem. Wiceminister rolnictwa wycofał się z koalicji z Markiem Materkiem i zostawił prezydenta Starachowic i jego partie na lodzie.

To ostatnia kadencja Marka Materka jako prezydenta Starachowic. Co dalej? Pewne jest jedno – nie zamierza rezygnować z polityki. Czy dołączy do dużej partii, aby zaistnieć na scenie krajowej, czy może skoncentruje się na działalności w regionie? Czas pokaże. Marek Materek to młody i ambitny polityk, który z pewnością będzie dążył do rozwoju swojej kariery. Przyszły rok może przynieść odpowiedź na pytanie, jakie kroki zdecyduje się podjąć w dalszej drodze politycznej.