Kto pije i pali będzie to robił zawsze

         Paweł stał na „kole fortuny”. Deszcz siąpił, chmury o kształcie głazów przetaczały się po niebie. Słonice schowane za nimi nie wyłaniało się na jedną nawet chwile. Deszcz drobnymi kroplami otaczał całą przestrzeń. Paweł oparty o ścianę budynku patrzył na ludzi wchodzących i wychodzących ze sklepu Nowaka. Marzył o znajomym, który poratowałby groszem na piwo i papierosa. Dłuższą chwilę czekał, zaczął się niecierpliwić.

- k***a nikt nie przychodzi. Tkwię tu już tyle. K***a, co za dzień. Ten deszcz jeszcze siąpi. Przemokłem do suchej nitki. Nie mogę wejść do sklepu, bo Nowak jeszcze nie wyszedł. Skurwiel wygania, nie pozwala postać i ogrzać się.

         Paweł z oddali zobaczył zbliżające się znów Stasia.

- k***a znów On. Będzie gadał o tym AA, że mu życie uratował i mnie będzie namawiał do zaprzestania picia. Przecież wiadomo, że kto pije i pali będzie robił to nadal. On też niedługo będzie pił. Znam ich wszystkich, stają się świętoszkami, a później chlają jak  talala.

         By uniknąć spotkania, wszedł w bramę. Oparł plecy o zimny śliski mur. Zamalowany farba olejną. Czół zapach moczu. Zamknął oczy i wyobrażał sobie miłe chwile, jakie mogłyby go spotkać. We wszystkich z nich pierwszoplanową rolę odgrywał alkohol pod wszystkimi postaciami. Widział się nad wodą, tu niedaleko, jak łowi ryby i siąpi zimne piwo. Albo siedzieć w knajpie i piękna kelnerka podaje zimne piwo. Jego marzenia przerwało skrzypnięcie drzwi. Do środka weszła mieszkanka kamienicy, z pogardą omiotła wzrokiem Pawła.

- da pani 2 zł- Zagadnął Paweł

- oj dziecko. Dziecko, co z ciebie się zrobiło – powiedziała Staruszka. Otworzyła torebkę i z portfela wyjęła 2 zł i podała Pawłowi.

- dziękuje bardzo – Paweł uchwycił bilon i wybiegł z bramy. Od razu skierował się do sklepu. Kupił butelkę piwa. Po wyjściu ze sklepu pierwszego lepszego przechodnia poprosił o papierosa i o dziwo dostał. Sprzyjało mu szczęście. Poszedł za sklep, by nikt mu nie przeszkadzał w wypiciu piwa.

- k***a jest dobrze – powiedział Paweł po pierwszym łyku – teraz mogę czekać na przyjście kolegów – zapalił papierosa – poczuł się o wiele lepiej, nawet deszcz mu przestał przeszkadzać. – Będę żył. Dziś jest poniedziałek, koło południa przyjdzie Dziobaty. On zawsze ma pieniądze. O! Może załatwi robotę, przy jakiejś rozbiórce? Będzie dobrze – sączył piwo.

Po niebie kłębiły się stalowe rumaki, otwierając, co chwile słońce, które chciało przekazać promienie nadziei. Paweł zadowolony z obrotu sprawy siedział na starej skrzynce na owoce. Piwo powali się, kończyło, a Dziobatego nie było. Zaczął Go to martwić.

- k***a znów będę musiał wyjść przed sklep i sępić od ludzi.