Empuzjon Olgi Tokarczuk krytyka patriarchatu

 

 

 

 

Te przepocone kołnierzyki, brudne majtki ze śladami na białym płótnie, cała ta ohyda fizjologii

 

 

                Empuzjon Olgi Tokarczuk to opowieść o kobietach bez kobiet. Autorka na stronach książki mocno i dobitnie wyłuszcza swoje poglądy na temat patriarchatu, płciowości, samostanowienia.

                Książka jest seksistowska, jej zadaniem jest skompromitowanie patriarchatu. Czytelnika zmusza do określenia swoich poglądów na temat feminizmu, równouprawnienia, płci nienormatywnych. Mieczysław Wojnowicz główny bohater powieści leczący się z gruźlicy. Przebywający w męskim gronie określa się płciowo, przez pryzmat poznanych mężczyzn poszukuje swojego miejsca na ziemi.

                Powieść Empuzjon nie zachwyca. Uważam, że jest to najsłabsze dzieło Olgi Tokarczuk. Pisana, aby przestawić autorki. Gloryfikować feminizm i szydzić z XIX w. patriarchatu. Książkę trzeba przeczytać z uwagi na styl, jakim jest pisany. Olga Tokarczuk udowadnia w niej, iż Noble jej się należał.

                XXI wiek przynosi obalanie definicji. Żyjemy w czasach kwestionowania przekonań istniejących w społeczeństwie od wieków. Patriarchat, który dominuje w historii w cywilizacji, chyli się ku upadkowi. Przychodzi czas kobiet i wojującego feminizmu. Co z tego wyniknie?

 

Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków staraliśmy się nieść to posłanie innym alkoholikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

 

 

 

Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków staraliśmy się nieść to posłanie innym alkoholikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

 

                Dotarłem do kroku dwunastego. Jest  pierwszy i zarazem ostatni krok, który nie stanowi o mojej chorobie, o moich poczynaniach, niepodpowiadań jak rozliczyć się z przeszłością, kogo prosić o pomoc w likwidacji wad, jak zadośćuczynić krzywdy.

                Krok 12 mówi o tym, co dalej mam robić, w swoim dalszym trzeźwym życiu. We Wspólnocie Anonimowych Alkoholików mówi się o tzw. Niesieniu posłania. Mamy się dzielić swoimi spostrzeżeniami  na temat choroby alkoholowej z perspektywy osobistej, aby pomóc innym chorym odnaleźć swoją drogę do trzeźwości.

                Wiele jest sposobów dzielenia się z innymi swoim doświadczeniem. Poczynać od sponsorowania innemu choremu, roznoszeniu ulotek, działaniu w grupach 12 Kroków, do życia w trzeźwości w myśl zasady swoją postawą zaciekawić społeczeństwo i ktoś sam zwróci się do ciebie o pomoc.

                W pomaganiu trzeba być rozważnym i czujny. Pomimo ogromnej wiedzy na temat alkoholizmu nie jesteśmy specjalistami w tej dziedzinie, wiec podstawa pomocy jest nieudzielania rad, a dzielenie się swoim doświadczeniem. Opowiadaniem na mitingu, czy w rozmowie prywatnej, internetowej o swojej drodze do trzeźwości. Opowieść nie może być moralizatorska, opiniotwórcza, czy namawiająca na pójście tą sama droga. Mówić o sobie trzeba z naciskiem na sugestie, że można podobną drogą podążyć. Program 12 Kroków jest jednym z wielu sposobów do osiągnięcia abstynencji. Dlatego trzeba się wystrzegać stwierdzeń, iż program AA jest jedynym sposobem na wyjście z alkoholizmu.

                Warto przejść drogę 12 Kroków, aby poznać siebie, dowiedzieć się, że przyczyną naszej choroby to nasze wady, z którymi z pomocą Siły Wyższej można sobie poradzić.

 

Nasze miasto pięknieje

 

 

Swego czasu pisałem na blogu wspomnienia ze Starachowic. Przypominałem o moich przygodach związanych z miastem rodzinnym. Czasy odległe i dla wielu czytelników to wręcz prehistoria. Postanowiłem do opisanych miejsc wrócić  obecnie i porównać wspomnienia z teraźniejszością.

Z perspektywy 32 lat uważam, iż największe sukcesy to powstanie Starachowickiej Strefy Ekonomicznej i wybudowanie wiaduktu. Bez tych dwóch elementów rozwój miasta byłyby niemożliwy.

Wychowałem się na tzw. Starachowicach Dolnych, główny element części miasta to dworzec kolejowy i autobusowy, kiedyś umiejscowiony w rejonie supermarketu budowlanego, obecnie przy ul. Nadrzecznej. Tu w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych schodziły się tłumy robotników, aby z dworca odjechać do swoich miejsc zamieszkania. Obecnie teren dworca to ogromny plac budowy. Powstaje piętrowy parking. Z deklaracji Prezydenta wynika, iż będzie on darmowy i przeznaczony dla przyjezdnych, którzy pozostawią swoje auto i będą przesiadać się do komunikacji miejskiej. Założenie słuszne, tylko czy w takich powiatowym mieście do przyjęcia. Budynek po dworcu PKP też wymaga remontu, ale czy spółka kolejowa przystąpi do niego – śmiem wątpić, a trzeba przyznać,  że budynek pięknie się prezentował w latach 70. i 80.

Ruszmy dalej w górę ulicą Sportową. Docieramy do ul. Widok i Robotniczej, również wielki plac budowy. Rewitalizacja starych domów mieszkalnych powstałych w latach 30 biegłego wieku. Panorama tych domów od lat wita przybywających do Starachowic. Dopinają  ten widoku pierwsze wieżowce w naszym mieście. Powstałe centrum pomocy w miejscu, gdzie były komórki, również jest do pochwalenia Mieszkania dla potrzebujących, gdzie mogą bezpiecznie pomieszkać, są strzałem w dziesiątkę. Przemoc, bieda w głównej mierze wynikająca z nadużywania alkoholu w Starachowicach jest widoczna na każdym kroku. Na temat zapobiegania alkoholizmowi magistrat nie ma się czym pochwalić. Pieniądze z podatku „korkowego” idą w parę, aby pobudzić gwizdek. Potrzeba konkretnej pomocy, odważnych decyzji, typu ograniczenie miejsc sprzedaży alkoholu, wprowadzić granice czasowe sprzedaży, na imprezach miejskich zakazać sprzedaży alkoholu itp.

Mijamy ul. Robotniczą, idziemy w kierunku ul. Zakładowej, gdzie – jak wspomniałem – stoją pierwsze wieżowce w Starachowicach. Powstały w latach 70 Od kilku lat otoczenie wokół  budynków, zmienia się na lepsze. Idziemy w kierunku „schodów do nieba”. Piękne zejście w stronę Parku Kultury. Po powstaniu schodów wielu mieszkańców wnosiło zarzut, iż powinno być wraz z nimi zjazd dla wózków. Budowniczowie tłumaczyli się, że z takim spadkiem taki wjazd i zjazd nie zdałby egzaminu. Przecież można było zjazd poprowadzić obok schodów z mniejszym spadkiem, ale to podniosłoby koszt budowy. Budynek Parku Kultury wymaga remontu na zewnątrz, jak i wewnątrz. Park przed budynkiem został pięknie odnowiony, uruchomiono fontannę, z której woda lała się może z 50 lat temu. Niestety nie ma ławki, na której przesiadywałem z kolegami w latach osiemdziesiątych XX wieku. Ławka to Facebook naszej młodości, tu zasięgaliśmy informacji, dzieliliśmy się plotkami.

Po drugiej stronie ulicy mam park, który odżył po wielu latach zapaści. Odnowiony z nową muszlą koncertową, restauracją, lodziarnią, przyciąga tłumy spacerowiczów.

Mój dziecinny świat zmienia się nie do poznania. Choć nadal stoją dalej kamienice, które w dużej mierze są przedwojenne (II wojna światowa) i mogę przyjść i powspominać, gdzie był, jaki sklep, kto w nim sprzedawał,  kto był właścicielem.

Zostaje rzeka, miejsce letnich zabaw. Uregulowana, przez co zostało zniszczone miejsce naszych spotkań.  To też plac budowy. Zalew Pasternik jest oczyszczany, co nie budzi mojego zachwytu. Pasternik przez lata zaniedbany stał się domeną przyrody, tu zagnieździły się liczne gatunki ptaków i innych zwierząt. Drastycznie  zostały pozbawione domu, musiały szukać go gdzie indziej. Powód jest jeden, „to ja pan i władca tej ziemi chcę zmian i nie patrzę na potrzeby braci mniejszych”.

Zmiany w Starachowicach to pokłosie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Z  Brukseli szerokim strumieniem płyną środki na odbudowę miasta. Prezydent Marek Materek, który pojął sztukę ściągania tych środków, robi to znakomicie drugą kadencję. Trzeba oddać pokłon Prezydentowi za te działania. Uważam jednak, że to nie tylko talent Marka Materka i pracowników Urzędu Miasta, ale również działania poprzedników dały podbudowę do tak dużych inwestycji. Każdy z nich w dużej mierze z takimi środkami doprowadziłby do rozkwitu miasta, wręcz do odrodzenia jak Feniksa z popiołu.  Ostatnia zadyszka inwestycyjna pokazuje jednak, że koniunktura  zmienia, się na gorszę. Prezydent teraz musi się wykazać kreatywnością. Wszystkie rozpoczęte budowy przeciągają się, nowe odwlekane są z rozpoczęciem.

Ogólnie rzecz biorąc, można podkreślić, że Starachowice miały szczęście do włodarzy. Każdy z nich dołoży coś do rozwoju miasta. Obecny wykorzystał znakomicie możliwości. Aby tak dalej, niech nasze miasto, które kiedyś było traktowane z trójmiasta znad rzeki Kamiennej jako najbiedniejsze, obecnie  wysuwa się na prowadzenie.