Ekstremalna Droga Krzyżowa przebyta po raz 6

 

 

 

 

 

24 marca roku 2023. Wojna rozpanoszyła się po świecie. Ludzie giną bardzo blisko polskiej granicy. Uciekinierzy szukają schronienia w naszych domach i je otrzymują, jednocześnie na granicy z Białorusią imigranci umierają z wycieczenia w Puszczy Białowieskiej. Autorytety tracą swój blask. To pożywka dla walki politycznej. Demokracja przechodzi do historii.

Piątek wieczór, krótka modlitwa. Czas wychodzić. Założyć wygodne budy i iść. Szósty raz wychodzę w noc, aby, przejść ponad 40 kilometrów i mam nadzieję, iż spotkam Boga. Pewność siebie, iż spotkam Boga, spowodowana jest moją dumą, pycha, zadufaniem. Pogoda jest za dobra, wiosenny cichy wieczór. Niebo z niewieloma chmurami. Szare obłoki na tle błękitu, będą gwiazdy po zmierzchu prowadzić.

Drogę Krzyżową buńczucznie nazwaną ekstremalną rozpoczynam od kaplicy Matki Bożej Niepokalanej. Pod kaplicą gwar uczestników modlitewnej drogi.

Stacja Pierwsza. Wyrok otrzymałem wiele lat temu, co znamienne, stał się moim wyzwoleniem. Tak mówię do Boga, mam tupet. Kilka lat temu poznałem smak radości. Idę dalej, wchodzę w las, zdziwienie, jakiś ptak śpiewa, roznosi trel po koronach drzew, delikatnie szumiących. Jest dobrze, mam buty wygodne. Przejść życie w wygodnych butach, kto tak powiedział?

Po stu metrach kolejna stacja, Druga. Kapliczka wisi na drzewie, czyjeś spracowane ręce umieściły kiczowatą oznakę wiary na glorię Pana. Biorę swój krzyż i podążam dalej. Pukam do mojego Boga, aby był ze mną. Cicho szepczę – nie idę po coś i za coś, chcę wędrować, a ty Boże towarzysz mi.

Odbijam z ustalonej przez organizatorów marszruty. Skręcam w szlak zielony. Chce iść sam. Rozmawiać z Bogiem. Modlitwa jest dialogiem. Może monologiem? Przede mną 10 kilometrów przez las. Następna stacja Drogi Krzyżowej dopiero w Radkowicach. Rytm kroków, bicie serca, pierwszy pot. Gwiazdy nade mną (powtarzam się). Myśli o ludziach, przebiegają przez rozważania. Cicho szepczę Zdrowaś Mario, modlitwę mojego dzieciństwa. Zapada zmrok. Przez stary nasyp kolejki wąskotorowej przebiega dzik. Niespodzianka, zmiana oznakowania na szlaku. Skręcam na zachód, kursuję do nowej drogi leśnej. Szeroko. Widzę więcej gwiazd, cisza. Ja, modlitwa i nadzieje, iż jest i On. Wracam do lasu. Bęc, cały w błocie. Nawet nie próbuję się otrzepywać. Sprawdzam, czy rozważania nie zamokły.

Wychodzę na asfalt w Bronkowicach. Kolejna stacja. Upadek Jezusa. Upadanie to domena ludzka. Och, moje upadanie takie spektakularne, a wstawanie, jakie było głośne. Lubię robić szum wokół siebie. Zagryzam język, aby nie powiedzieć – zobacz, Boże upadłem, ale wstałem. Nagle dostrzegam wszystkich tych, których swoim upadkiem skrzywdziłem. Mimo że wstałem, wielu leży dalej, przygnieceni złem wyrządzonym przeze mnie. Ty upadłeś, bo cię ludzie poszkodowali, ja upadłem ze swojej nieprzymuszonej winy i skrzywdziłem. Będę szedł tą drogą, Panie. Kursem wybranym kilka lat temu. Nie zadośćuczynię do końca. Ran nie zasklepię w świadomości bliskich. Warto jednak iść linią wybraną.

Matka, temat rzeka, nich płynie spokojnie w blasku słońca, księżyca. Matka to życie. Ojciec to życie tyle i aż tyle.

Jezu pomagam, lubię pomagać, czuję się z tym dobrze, serce się raduje – wiem, muszę mieć twardą dupę. Jerozolima, tłum gapiów, stoję wśród nich, żołnierz wskazuje na mnie. Mam pomóc skazańcowi, uciekam. Za dużo na mnie.

Kolejne wsie mijam, staję przy kapliczkach, krzyżach, oznakach wiary okolicznych mieszkańców. Dłuższy postój robię pod kościołem w Tarczku.  Oto tu w Wielki Piątek spowiadał się zbój Madej. Z pobliskiego Bodzentyna przyjeżdżał biskup Bodzenta i rozgrzeszał zbójnika. Madej wracał w knieje, zbójował dalej. Czy zawsze wybaczasz? Wychodzą ludzie z kościoła. Starszy pan pyta – czy w czymś pomóc. Zdaję relację z mojej drogi krzyżowej. Słuchają, kiwają głowami, wracają do domu, kobieta odchyla głowę w moją stronę – niech pan odmówi zdrowaśkę za mnie. Obiecuję. Na EDK jestem szósty raz, podczas wędrówki to drugie zdarzenie, kiedy z ciekawości lub troski ktoś zagaduje do mnie. EDK to zadawanie pytań Jezusowi. 

Kobiety płaczą. Płaczę i ja. Oczywiście, nie nad Twoją śmiercią, ale nad swoją małością.

Pozostawiam wsie za sobą, wchodzę na ścieżkę między polami. Zmęczenie się nasila. Idę z kijkami, po raz pierwszy konstatuję, iż to dobre rozwiązanie.

Upadasz po raz trzeci, zmuszają Cię do wstania. Myślę, iż jako człowiek masz już dość. O czym ja rozważam? Ty jesteś poza czasem, prawami fizyki, poza myśleniem.

Nagość. Nic w niej nie jest złego. Odarcie z szat, pozbawianie intymności jest złem. Cholerna myśli przychodzi. Polityka zło tego świata. Klękam, proszę, nie teraz. Jutro wrócę do rzeczywistości. W Bodzentynie modlę się przy krzyżu  z intencją trzeźwości narodu. Mój krzyż, moja droga.

Wejście do Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Odpoczynek, posiłek. Podali Ci tylko w konwulsjach konania ocet z wodą. Spożywam spokojnie. Panorama Bodzentyna, ładnie musi być tu w dzień pogodny, słoneczny.

Od Miejskiej Górki do końca idę puszczą. Cichą pogrążoną w śnie. Dbającą o mnie i mój spokój. 

Nasyp kolejki wąskotorowej, niewielki deszcz. Zmęczenie. Potworność bólu niewyobrażalna, Twojego bólu. EDK to tylko zabawa, choć szlachetna.

Sanktuarium Krzyża Świętego. Msza św., tłum. Było nas 350 osób.

Siadam cicho, skupiam się. Dziękuję Jezusowi za wspólną wędrówkę po meandrach mojego myślenia. Pomimo iż jestem grzesznikiem i będę grzesznikiem. Ktoś zapyta, skąd wiem o wędrówce, iż Bóg przemierzył ze mną szlak EDK? Ja nic nie wiem. Bo tu nie o wiedzę chodzi. 

 

 

 

Zabawa w Nałęczowie. Rozdział szósty

 

 

 

Rozdział Pierwszy, Podział Drugi, Rozdział Trzeci, Rozdział Czwarty,  Rozdział Piąty           

 

 

     Kolejny raz czytał sms – „Wykasuj wszystko” – Poszedł do komputera. Wiedział, co ma usunąć. Suchość w gardle przechodziła w pieczenie. Drżącymi rękami uruchomił urządzenie. Dźwięk  wentylatora wypełnił pokój. Paweł gładził dłonie, zimne, drętwe, drżące. Bladość ciała była nienaturalna, wskazywała na chorobę.

                - i czego się dorobiłem? Potrzebne mi to było. Internet – szlochał Paweł – tak to się nie skończy. Za nagie zdjęcia dziewczynek pójdę siedzieć.

                Paweł od niepamiętnych czasów interesował się dziećmi. W szczególności niedojrzałymi dziewczynkami. Blondynkami, uśmiechniętymi, bawiącymi się beztrosko. Miał może 18 lat, jak już wiedział, iż jest inny, odmienny. Koledzy byli po pierwszej inicjacji seksualnej. Opowiadali przy piciu wina o swoich zdobyczach, sukcesach seksualnych, robili to nieporadnie. Paweł milczał i bał się myśleć, wspominać kiedy on czuje podniecenie. Słuchał, śmiał się, zazdrościł, przechodził we wspomnienia, marzył, o blond włosach, delikatnej pupie, majtkach z subtelnego materiału, zapachu wanilii rozchodzącego się od ciała dziewczynki, której nie znał imienia. Widywał ją codziennie, jak bawiła się na podupadającym placu zabaw. Wspomniał, jak zdobył się na odwagę i zaproponował, że ją pohuśta. Bujał huśtawkę, ona się śmiała, głośno,  jak trel poranny skowronka, puszczała się poręczy i wołała nie boję się. Paweł czuł, jak jego ciało pręży się, a kutas szykuje się do boju. Teraz lubi wyglądać ze swojego balkonu i przyglądać się placowi zabaw. Biegające dzieci wzbudzają radość. Podniecenie seksualne na widok dziewczynek wprawia go w konsternacje, zastanawia, czasem przeraża, ale fascynuje. Inność poznawał i akceptował. W młodości w książce Lwa – Starowicza przeczytał o pedofilii.

                - co mnie podkusiło. Bezkarność? Tak właśnie. Patrzenie na biegające dziewczynki po podwórku, chodzenie na pokazy taneczne dzieci. Za to nie zamykają. Oglądanie pornograficznych zdjęć dziewczynek jest karalne – sam sobie tłumaczył.

                Szukał kontaktu fizycznego z kobietami. Czując, iż może to być lekarstwo na jego przypadłość. Do lekarza nie szedł, bo nie uważa, się za chorego. Wszystkie związki rozpadły się przez seks. Zmuszał się do współżycia, nigdy nie spełnił się w łóżku. Sypialnia to miejsce, gdzie robił to, na co nie miał ochoty. Kiedy zbliża się do kobiety, wyobraża sobie dziewczynkę. Blondynkę, o bladych ustach, wąskich biodrach, bez żadnych oznak dojrzewania. Zapach,  najbardziej wzbudza w nim pożądanie.  Pachną brzoskwiniami, ananasami. Muśniecie włosów, rozwianych na wietrze.

 Paweł spał z wieloma kobietami. Jeszcze tak niedawno próbował robić to z Iwoną. Wspaniała kobieta. Piękna. Mądra. Zauroczona w Pawle. Lubił wpatrywać się w jej dekolt, ścieżka pomiędzy piersiami prowadził do raju, niestety kiedy go ujrzał, czuł rozczarowanie, duże balony z ogromnymi czarnymi sutkami, gorące, falujące, nieapetyczne.  Potrafili przegadać całą noc. Spacerować wiele godzin, bawić się na potańcówce do upadłego. Seks niestety w Pawła wykonaniu był nieudolny i marny.

                - Co z tego, że wykasuje. Informatycy policyjni odczytają dysk. Kurczę. Kurwa ja się na tym nie znam. Muszę wykasować historię. Po co? – Uderzył w klawiaturę, pchnął monitor. Zaczął nerwowo wyciągać komputer spod biurka. Z szafki obok wyjął młotek, uderzył kilka razy. Zreflektował się, że niszczenie obudowy nic nie zmieni. Śrubokrętem rozkręcił ją i zaczął kolejno, niszczyć elementy komputera. Za którymś uderzeniem pomyślał, iż jego ślad jest też w przestrzeni wirtualnej.

                - muszę kupić laptop i kasować, kasować- powtarzał, jednocześnie uderzając we wnętrze komputera. Dźwięki niszczonego komputera wzbudzały wspomnienie zdjęć nagich dzieci, bladych, słonecznych, uśmiechniętych. Pamiętał imiona Malwa, Poziomka, Nektarynka. Brzoskwinia, jej zdjęcia w pamięci utkwiły najmocniej. Paweł obłędnym wzrokiem widział jej kruche uda, dłonie piaszczyste, słodkie i wiotkie ręce. Krople potu, może morskiej wody na skroniach, tak proszące się o zlizanie.

                - Wykasuj wszystko – szeptał. Zbierał kawałki elementów komputera, nie zdawał sobie sprawy, w której z kostek są zdjęcia, gdzie jest ta przeklęta pamięć – co mnie podkusiło. Nie wystarczyło mi obserwowanie, chodzenie na basen, plac zabaw – wspominał. Otrzepanie kolan dziewczynki z piasku doprowadzała go do ekstazy. Potrafił całą noc kochać się sam ze sobą na wspomnienie tak beztroskiego wydarzenia.

                - nigdy nie posunąłem się dalej, za daleko. Weronika sąsiadów jak była mała, lubiła siadać mi na kolanach, szeptała na ucho deklaracje przyjaźni, miłości. Czułem ciepłe powietrze, delikatny szelest, łaskotanie, słodki miodowy głos mówił „lubię Cię wujek”. Dla mnie to było zaproszenie. Przyzwolenie do dalszego działania. Prężyłem się, drżałem, dotykałem, głaskałem. Trudne to było, ale poradziłem sobie. Weronika rosła i siadała dalej na kolanach, szeptała komplementy, ale ja już traciłem zainteresowanie. Teraz kiedy przyjeżdża ze świata, piękna młoda kobieta, uśmiecha się. Ona woła „lubię cię wujku” i całuje pachnącymi, pełnymi ustami. Szminka zostaje na policzku. I nic. Wspomnienie przybiega i siada na kolanach. Cała noc szlocham za tamtą Weroniką.

                Stał przed blokiem, rozglądał się po okolicy. Ciemność przebijana była światłem starej zardzewiałej lampy. Worek z rozbitymi częściami komputera wrzucił do bagażnika. Jechał przed siebie drogami prowincjonalnego miasta. Pustka, cisza, szept ulicy, wiatry wołające o pomstę do nieba towarzyszył Pawłowi w wędrówce, podróży na stare zamknięte śmietnisko. Chodził po ubitych śmieciach, odpadach, roznosił części komputera, przysypywał odpadkami z życia innych ludzi.

                - przecież mogę dalej chodzić na basen i mimochodem uczyć dziewczynki pływać, dotykać ich bioder, tali, ud. To jest rozkoszne i powinno mi wystarczyć. Koniec z poznawaniem kolejnych kobiet. Urodziłem się taki i taki zostanę. Muszę tylko nad tym panować.

                Księżyc w połowie odkrywał swoje tajemnice, oświetlał ciemne deszczowe chmury. Padające krople zaczęły obmywać Pawła, czuł ulgę. W mglistej poświacie połyskiwały foliowe opakowania. Przysiadł na kupie śmieci, zakrył twarz w rękach, szorstkich, spracowanych.

                - czemu mnie to dopadło, czym zawiniłem. Mówią, że dewiant nie jest świadomy swojego odchylenia. To, czemu mnie to boli? Całe życie udręka, tortura. Nigdy nie skrzywdziłem dziecka – kiedy słowa wybiegły z jego krtani, dopadły garda i mocno ścisnęły. Słyszał głos z wnętrza swojego ja – „jak nie skrzywdziłeś? Oglądasz zdjęcia dzieci, filmy z ich udziałem. Zmuszane do nagości, czynności intymnych. Przez twoje dewiacje, jest zapotrzebowanie na porno dziecięce. Sprawia im się ból”

                - samobójstwo – powiedział, to cedząc słowo. Każdą sylabą usztywniała jego ciało. Kark stał się zimny, oblany potem – niech się to skończy. Dość.

 

23 postulaty Ruchu Marka Materka przybite na drzwiach Sejmu

 

 

 

Kampania wyborcza wkracza w okres wykluwania się komitetów wyborczych i kuluarowych dyskusji o listach wyborczych. W koktajlu wyborczym, jako dodatek samorządowy prezentuje się Ruch Marka Materka. Start w wyborach z nadania samorządowego jeszcze zapowiadają następujące partie i koalicje: Tak! Dla Polski! Jacka Karnowskiego, Bezpartyjni Samorządowcy, Porozumienie i Agro Unia.

 Stowarzyszenie lada dzień przeistoczy się w partię polityczną. Zgodnie z zapowiedzią pomysłodawcy projektu politycznego nazwa partii nie będzie zawierała członu z nazwiskiem. W naszym rozpolitykowanym kraju do granic wrzenia kilka projektów z nazwiskiem w nazwie nie przetrwało jednej kadencji. Marek Materek nie chce ryzykować.

Ruch Marka Materka sonduje wyborców. Wystosował 23 postulaty, w których zawarł swój program wyborczy. Jako młoda partia ma postulaty pragmatyczne. 23 Postulatach nie mam obietnic — rozdawnictwa. Obecnie nie ma partii na świecie, co tu mówić tylko o Polsce, która by czegoś nie rozdawała. Marek Materek rozpoczyna odważenie. Przybił tezy partii na drzwiach jak Marcin Luter na wrotach katedry.

Co mamy w 23 punktach? Jaki widzimy obraz partii? Zmiany, których chce dokonać RMM, są w obszarach podatków, społecznych, politycznych, gospodarczych, oświatowych, ekologicznych, zdrowotnych. Koła nie wymyślili. Każda partia w swoich programach ma większość tez Ruchu MM, Czym jednak wyróżnia się młoda nieopierzona partia? Z mlekiem pod nosem to widać dokładanie, ale czym jeszcze? Tak – dla bezpośrednich wyborów marszałków województw. Tak – dla jednomandatowych okręgów wyborczych do rad miast / gmin / sejmików. Tak – dla ograniczenia liczby radnych o 30%. Przytoczone postulaty jasno określają twórców RMM, są to samorządowcy z wieloletnim doświadczeniem. Zmiany mają ułatwić zarządzanie miastami, gminami. Do tego dochodzi pomysł likwidacji powiatów, który uważam za strzał w dziesiątkę. Powiaty to przechowalnia partyjnej nomenklatury. Społeczeństwu wystarczy urząd gminy, w którym można załatwić wszystkie sprawy. Pozostałe sprawy leżące w kompetencji powiatu można rozdzielić miedzy gminę i województwo, z naciskiem na gminę.

Oczywiście postulaty nie zwierają wyjaśnienia, jak RMM chce przeprowadzić zmiany i za co. Trudno tego wymagać. Pozostała część postulatów, jak już wyżej pisałem, nie zawiera nic wyjątkowego. Dziwi mnie jednak, że nie ma wzmianki o naprawie struktur państwa. Polska państwowość została rozregulowana. PiS wykazało się brakiem szacunku dla prawa, konstytucji, sadownictwa Idąc dalej tym tropem, trzeba wspomnieć o  kumoterstwie, nepotyzmie, złodziejstwie, bezkarność, pysze, bucie. W pierwszej kolejności tym nowa władza  ma się zająć. RMM w temacie milczy. Jest jeden postulat o rozdziale teki Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości, dla mnie to zbyt mało. Drugim palącym problemem jest stan służby zdrowia. Tak – dla dofinansowania psychiatrii dla dzieci i młodzieży. Kojarzy mi się z postulatem z wiecu wyborczego. Polsce jest potrzebna kompleksowa reforma lecznictwa publicznego. Swego czasu Ruch rzucił hasło o legalizacji marihuany. Szybko jednak z niego się wycofał. Uzależnienie to choroba, która drąży organizm społeczeństwa. Najwyższy czas, aby ambitni politycy zauważyli, że na alkoholu i tytoniu nie tylko się zarabia. Używki zabijają.

Przekroczenie progu wyborczego będzie dla RMM sukcesem. Pierwsza kadencja to budowanie fundamentów do następnej kampanii, czyli wyborów prezydenckich. Wybiegłem daleko w przód. Wróćmy do pytania z felietonu wcześniejszego:  kto finansuje Ruch Marka Materka?