Przeszedłem przez Bramę Piekła

             

 

   Odwiedzam w rejonie Gór Świętokrzyskich miejsca, które mają w nazwie piekło lub imię czarta. Byłem w Piekle Niekłańskim, odwiedziłem Diabła Rosochatego, teraz odwiedzałem Bramę Piekielną i Piekło Dalejowskie. Pogoda sprzyjała wędrówce. Od kilku dni nie było opadów, co gwarantowało przejście suchą stopą całego szlaku.

 

 

                Rozpocząłem wędrówkę w Bliżynie i tu postanowiłem zakończyć włóczęgę. Wszedłem na szlak kolorem zielonym, a wróciłem czerwonym. Lasy państwowe przywitały mnie budową autostrady w lesie, przykry i smutny to widok. Oto jak ludzie dla celów materialnych niszczą lasy, w których jest tyle życia. 

 

 

                Miejsca, odwiedzane to zespół skał i jaskiń przepięknie utworzonych przez naturę. Spacerując pomiędzy skałami sięgającymi wysokości 4 metrów, wyobrażam sobie Słowian zamieszkujących te tereny. Żyjący w harmonii z przyrodą. Mający czytelne prawa i obowiązki bez poddaństwa i wykorzystania. Wyzysk przybędzie warz z katolicyzmem. Feudalizm to twór kultury rzymskiej, którą zasymilowała kultura katolicka. 

 

 

                Najeźdźcy podobne miejsca zaczęli nazywać ku przestrodze. Stąd tak wiele miejsc zwanych piekłem. Brama Piekielna  obecnie, w przeszłości była miejscem inicjacji młodych mieszkańców tych ziem. Wódz lub kapłan prowadził ich przez ciemny bór porośnięty ogromnymi bukami, strzelistymi modrzewiami, pomiędzy którymi krążyły dostojne tury, na które polowały wilki. Zdobyczą niechętnie musiały się dzielić z niedźwiedziami. Każdy młody mieszaniec tych ziem musiał przejść pod ogromnym głazem, aby stać się mężczyzną. Przenocować w niewielkich jaskiniach. Zatańczyć taniec myśliwych w oparach dymu z ziół. 

 

 

             Las, nagle wyrastają skały. Nagła zmiana pobudza wyobraźnię. Zdaje sobie sprawę, że nie jest to opowieść, która w jakikolwiek sposób można uwiarygodnić. Pytanie, po co to robić? Fakt jest taki, iż kultura katolicka zniszczyła piękną i bogatą kulturę słowiańską. 

 

 

                Wracam czerwonym szlakiem do Bliżyna. Miejscowości, której początki sięgają 1410 r. Podczas wędrówki Władysława Jagiełło pod Grunwald tu nocował polski Król. Wieś Bliżyn to w przeszłości prężny okręg przemysłowy. Rzeka Kamienna napędzała, koła, które przekazywały moc do działających tu młynów, kuźni i innych manufaktur. Okres II wojny światowej to czas terroru i istnienia fili obozu zagłady Majdanek. Zginęło w tym czasie bardzo dużo skazanych  głównie Żydów, Rosjan i Polaków. Miejsca kaźni są upamiętniające odpowiednimi tablicami.

                Krótka wędrówka, a ile historii do poznania. Można też snuć swoje bajanie. Warto przejść pod kamieniem, by zobaczyć, iż świat jest takim, jakim go sami kreujemy. 

 

 

Zabawa, zabawa film o rozrywce popularnej wśród Polaków

              

 

  Kinga Dębska na tapetę wzięła polski problem zwany alkoholizm. Choroba, która po cichu zabija polskie społeczeństwo. Reżyserka w filmie Zabawa, zabawa opowiedziała nam historie trzech kobiet, które w pierwszym poznaniu prezentują się, jako osoby sukcesu. Oto znakomita lekarka, studentka świetnie radzącą sobie ze studiami i łączy je z pracą, panią prokurator, która odnosi sukcesy, jako znakomity prawnik.

                Choroba alkoholowa trafia na oślep, nie ma osłony, która mogłaby zabezpieczyć, kogokolwiek przed popadnięciem w uzależnianie. Autorka filmu nie sięga głębiej w życie bohaterek, każdą z nich poznajemy, kiedy choroba jest mocno rozwinięta. Bohaterki zaczynają ponosić konsekwencje swojego pijaństwa i stają przed wyborem. Alkoholik ma do wyboru dwie drogi. Podanie się i przyznanie się do alkoholizmu i podjęcia leczenia lub brnąć dalej w chorobę. Wszystkie trzy podejmują próbę leczenia. Autorzy filmu nie odpowiadają na pytanie, czy próby zakończą się sukcesem. Dwie z nich bardzo szybko wycofują się z leczenia. Zjawisko typowe w chorobie. Mają jednak otwartą drogę, aby wrócić do leczenia.

                Warto obejrzeć film, aby zrozumieć, że choroba nie dosięga tylko ludzi o niskim statucie społecznym, ekonomicznym, niewykształconych. Nadużywanie alkoholu prowadzi do choroby, która nie odpuści i doprowadzi do jednego końca, śmierci chorego.

                Bohaterki gra trzy świetne aktorki, czyli Dorota Kolak, Maria Dębska, Agata Kulesza. W szczególności trzeba zwrócić uwagę na grę Mari Dębskiej, która jest znakomitą aktorką młodego pokolenia.  

 

 

Po Starachowicach poniewierają się puste butelki po alkoholu

 

 

 

Spacerując uliczkami naszego miasta, zauważyłem, jak pięknieje. Oczywiście niedociągnięcia są, ale one bardziej wynikają z tego, iż jesteśmy niechlujnym społeczeństwem i rozpitym. Dziesiątki małych butelek po wypitym alkoholu zaśmiecają każdy zakątek naszego miasta. To dowód na rozwój choroby. Alkoholizm to przypadłość nieuleczalna i śmiertelna, która drąży nasze społeczeństwo. Drugi element, który rzuca się w oczy podczas wędrówek po mieście to nas, osób 50+ jest więcej niż młodszej części społeczeństwa. Mamy piękne place zbaw, na których bawią się pojedyncze dzieci pod ścisłą kontrolą dorosłych. Po prostu w Starachowicach jest nas coraz mniej i jesteśmy społeczeństwem starzejącym się. Młodzi wyjeżdżają, szukają lepszego miejsca do życia. W żaden sposób działania Magistratu nie zatrzymają tego trendu. Myślę jednak, iż można pokusić się o próbę przyciągnięcia do naszego grodu osoby już z pewnym doświadczeniem, które poszukują spokojnego miejsca na ziemi. Czynszowe budownictwo mieszkaniowe mogłoby być takim magnesem. Rozwój przemysłu na SSE przyczyni się do dalszych poszukiwań pracowników, co może iść w parze z zasiedlaniem miasta.

                Podziwiając piękno naszego miasta, co jakiś czas przechodzę obok śmietników. Przyglądając się tym miejscom, mam ochotę kląć (a umiem to doskonale robić). Ile w nas jest niechlujstwa, bałaganiarstwa, i sobie państwa. Stowarzyszenie Inicjatyw Lokalnych zaproponowało kilka rozwiązań, które Urząd Miasta powinien wziąć pod rozwagę. Bezwzględnie potrzebna jest większa kontrola firmy świadczącej usługi w zakresie odbioru odpadów, jak i mobilizacja mieszkańców do przestrzegania przepisów dotyczących segregacji i odpowiedni sposób wyrzucania śmieci.

                Prezydent nie zwalnia (oby nie dostał zadyszki). Ogłasza kolejne remonty, odbudowy. Przyszedł czas na Starachowice Dolne. Miejsce, z którym mam mnóstwo wspomnień. Jako dziecko mieszkałem przy ul. Sportowej. Pamiętam stary dworzec i budowę obecnego budynku. Każda kamienica w obrębie „Dolnych” opowiada mi historie. Pamiętam, gdzie był sklep pana Rakowskiego, Jarosza, kawiarnia pani Rajzer, podwórko zwane „Kamykami”, dom kultury, gdzie skakało się do fontanny, park miejski – miejsce zabaw letnich i zimowych. Trochę dalej nieistniejące „zakręty” na rzece Kamiennej. Odwiedzając dzielnice przy Kamiennej, wspominam, jak to dawniej bywało. Ostatnio posiedziałem na kamieniu zwanym „Samolot”. Zjadłem lody w najstarszej lodziarni w mieście oferującej przysmak kręcony tzw. włoski i postałem na Kole Fortunny (już nie odwiedzam tego miejsca i to jest mój osobisty sukces).

                Prezydent z dumą ogłosił informację o sprzedaży terenu po byłym gimnazjum nr 1. Zastrzyk gotówki umożliwi dalsze prace na rzecz miasta. Co powstanie na powyższym placu? To, co Polacy lubią najbardziej – kolejny budynek handlowy. Działka pomiędzy stadionem a starym szpitalem została wydzierżawiona na 30 lat firmie, która postawi tam budynki związane z turystyką rowerową. Zastanawiam mnie, czy przez trzydzieści najbliższych lat w tym miejscu będzie wypożyczalnia rowerów?

                Centrum Handlowe Galardia postanowiło rzeczkę Młynówkę obsadzić wierzbami. Inicjatywa godna pochwalenia. Chciałbym tylko przypomnieć Zarządowi firmy, iż przed budową centrum handlowego obiecywała wybudowanie placu zabaw (powstał) i boiska sportowego (nie ma).

                 Już od dwóch lat Marek Materek ogłasza rozświetlenie miasta i ciągle napotyka przeszkody w przeprowadzeniu remontu oświetlenia miejskiego. Panie Prezydencie może trzeba przyhamować z tymi obwieszczenia?

W niszczejącym budynku na osiedlu Żeromskiego ma powstać Dom Samopomocy dla osób z chorobą Alzheimera. W naszym mieście jest spora grupa osób, które potrzebują stałej opieki, myślę tu o ludziach z autyzmem, schizofrenią. Powstałe Centrum Pomocy Społecznej powinno o tym pomyśleć.

Na wstępie pisałem o pustych małych butelkach po alkoholu walających się po całym mieście. Mieszkańcy Starachowic, jak i całego kraju są drążeni przez alkoholizm. W Polsce dziennie jest wypijanych 3 miliony takich butelek. Gros ich jest spożywanych w naszym mieście. Przed pracą, po pracy i tak, co dzień, aż choroba przejmie inicjatywę i doprowadza do degeneracji chorego. Trzeba nadmienić, iż choroba alkoholowa nie zabija tylko chorego, ale również niszczy życie bliskim nadużywającego. No cóż a nasz Magistrat nie zauważa problemu. Wprawdzie działają poradnie, grupy wsparcia, które korzystają ze środków miejskich. Konia z rzędem temu, kto,  wie gdzie, choć jedna z nich ma siedzibę.  Na majowej Sesji Rady Miasta radny Dariusz Grunt w 30 sekund przestawił sprawozdanie z działalności Gminnej Komisji Rozwiązywaniu Problemów Alkoholowych za rok 2020. Nikt z członków rady nie miał pytań, sugestii. Sprawozdanie napisane pięknym językiem urzędowym, z którego wynika, iż Urząd miasta wydał 700 tys. zł.  Pijaństwo jak się szerzy w mieście, tak się szerzy w najlepsze. Z dokumentu wynika, dajcie nam więcej pieniędzy, my je wydamy i ładnie w słupki wpiszemy. Pytam się, gdzie w tym wszystkim jest chory i jego cierpiąca rodzina. Szanowni Radni a może zmniejszyć ilość punktów sprzedaży, ograniczyć czas sprzedaży jak to robią w krajach gdzie, jeszcze tak niedawno problem alkoholizmu ich mocno dotyczył. Jakie to kraje? Na to pytanie powinna odpowiedzieć GKRPA. Każdy przedstawiciel mieszkańców w radzie starachowickiej ma w rodzinie osobę z problemem alkoholowym. Czy tego nie widzi? Urzędnicze myślenie- więcej punktów sprzedaży, więcej „korkowego”, więcej pieniędzy do wydania. Punktów sprzedaży alkoholu jest więcej niż aptek, spożywczych sklepów itp. W moim mniemaniu około 20% starachowiczan codziennie spożywa alkohol. Czas to zmienić. Prezydent chwali się nową noclegownią. Moim zdaniem piękny budynek jest ważny, ale przydałby się punkty terapeutyczny pomagający wyjść z bezdomności i alkoholizmu. Może nawet odwrotnej kolejności. Miasto z tzw. podatku „korkowego” powinna przeznaczyć większą kwotę na profilaktykę, nie tą urzędniczą, polegająca na tworzenie poradni, do której ma trafić chory lub jego rodzina, (co nie jest takie łatwe), trzeba wyjść do ludzi potrzebujących pomocy. Czy pracownicy miejskiego referatu nie wiedzą o tym?  Szeroko informować, gdzie można uzyskać pomoc.  Nawiązać współpracę z grupami AA, które w mieście prężnie działają. Panie Prezydencie cała praca na rzecz miasta będzie szła na marne, jak w Starachowicach punkty sprzedające śmiertelną używkę staną się głównym elementem krajobrazu handlowego miasta. Częściej będzie pan umieszczał zdjęcia zdewastowanych obiektów itp. Wszystkie takie czyny następują po spożyciu alkoholu.

 Panie, co tam w polityce?

Rząd rozdaje pieniądze. Nie swoje pieniądze. Nasze pieniądze. Powstał fundusz odbudowy Nowy Ład. W ciągu chwili wróciłem w lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku. Kiedy to Pierwszy Sekretarz PZPR Edward Gierek ogłaszał zmiany w Polsce. PiS to partia o zapatrywaniach totalitarnych i komunistycznych, idąca pod rękę z duchownymi Kościoła Katolickiego (organizacja typowo o zapatrywaniach totalitarnych). PiS chce rozdawać nasze pieniądze tylko podporządkowanym sobie społeczeństwu. Wolne myślenie nie jest dopuszczalne w programie PiS. "Dziaderstwo" jest w niebie. Program typowy dla środowisk miernych, biernych, ale wiernych. 

Tygodnik Powszechny zmienił swoją siedzibę. Politycy Kurii stwierdzili, iż dłużej nie będą wynajmować lokalu na ul. Wiślnej w Krakowie gazecie, która od 75 lat opisuje polską rzeczywistość, analizuje wydarzenia polityczne, społeczne, wskazuje, co to znaczy być Chrześcijaninem. Pan Jędraszewski swoją decyzją  zapisze się w historii. Po wsze czasy będzie wspominany wiosną każdego roku jako ten, co wyrzucił Tygodnik Powszechny. Periodyk  czytam od wielu lat i zawsze artykuły publikowane w gazecie pokrywają się z rzeczywistością. Nigdy nie zostałem okłamany. W ciągu 75 lat w Tygodniku Powszechnym pisały wielkie postacie polskiego społeczeństwa. Poczynając od założycieli tygodnika: Jerzego Turowicza, Konstantego Turowskiego, Marii Czapskiej, Zofii Starowieyska-Morstinowej, Stefana Kisielewskiego, Leopolda Tyrmanda, Antoniego Gołubiewa, Pawła Jasienicy ks. Andrzeja Bardeckiego, Stanisława Stommy, Hanny Malewskiej, Józefa Golmont-Hennelowego i Józef Mariana Święcickiego. Przez m.in. Władysława Bartoszewskiego, Zbigniewa Herberta, Leszka Kołakowskiego, Tadeusza Kudlińskiego, Stanisława Lema, Adama Vetulaniego, Stefana Wilkanowicza, Karola Wojtyłę, Jacka Woźniakowskiego, Jerzego Zawieyskiego, Czesława Zgorzelskiego. Po obecnych dziennikarzy: Piotra Mucharskiego, ks. Adama Bonieckiego, Marcina Żyłę, Pawła Bravo, Maciej Muller, Artur Sporniak i wielu innych. Warto czytać!!! 

 

 

 

               

               

 

Wędrówka do Obozu Langiewicza

                

 

 Oto rozporządzeniem rządu RP za oddanie honorowo krwi obecnie ma się dwa dni wolne od pracy. Drugi dzień postanowiłem wykorzystać do czynnego wypoczynku.

                Wybrałem się ze Starachowic czarnym szlakiem w stronę Polany Langiewicza. Zboczyłem ze szlaku już na początku drogi, chciałem odwiedzić krzyż stojący na wzniesieniu przy ul. Górnej w Wąchocku, obecnie to teren budowy drogi nr 42. W niedługim czasie krzyż zostanie przeniesiony w inne miejsce. Przez lata stał wśród drzew, a zwłaszcza dorodnego dęba, który leży ścięty obok znaku Boga. Krzyż to pozostałość po kościele pod wezwaniem św. Elżbiety z Wąchocka, który popadał w ruinę i na polecenie burmistrza Wąchocka Macieja Sławęckiego został rozebrany, działo się to w 1845 r. Mieszkańcy, którzy nie chcieli się z tym pogodzić, w ten sposób zostawili ślad po świątyni. 

 

 

                Oto naga góra z krzyżem na szczycie, obok ścięty ogromny dąb. Kolejny raz natura musi oddać ludziom swoje dobra. Nawet znak Boga nie może pozostać na swoim miejscu. Smutne to, choć zdaje sobie sprawę, że mamy coraz większe potrzeby. Z tego miejsca roztacza się piękny widok na Starachowice, zalew Pasternik, dzielnice starych domów robotniczych. W oddali kościół w Wierzbniku. 

 

 

                Wyruszam dalej, wracam na ścieżkę czarnego szlaku, który niedawno został poprowadzony nowym śladem z uwagi na przebudowę ulicy Moniuszki, kiedyś zwanej Chojnacka.

                Miło się idzie w spokojny dzień w pogodzie dla piechura idealnej. Przy okazji tej wędrówki uczę się korzystać z kijków. Czy się do nich przekonam, czas pokarze? 

 

 

                Docieram do Polany Langiewicza, często też określanej, jako Obozu Langiewicza. Zachwyca ogromna sosna, która prawdopodobnie pamięta czasy Powstania Styczniowego. Historycznie miejsce nie jest związane z powstańcami. W 1924 roku weterani powstania wskazali to miejsce, jako obóz. Po latach nie trafili odpowiednio. Usiadłem obok źródełka z krystalicznie czystą wodą.  O tyle ciekawe źródło, iż nie zamarza przy minusowych temperaturach. Odpoczywając, wyobraziłem sobie powstańców pobierających wodę. O czym rozmawiali? Zapewne byli to chłopi pańszczyźniani, którzy większości brali udział w walkach pod przymusem. Wysyłał ich panowie, aby samemu nie barć udziału w walkach. Niektórzy szli sami, ufając przywódcom poswatania, że w wolnej ojczyźnie nastąpi uwłaszczenie. Na pewno nie mieli świadomości o swojej narodowości, było im obojętne, kto nimi pomiata, wykorzystuje, czy On mówi po polsku, rosyjsku, czy po niemiecku. Trzeba wiedzieć, że chłop pańszczyźniany był niewolnikiem, nie mógł opuścić wioski, uczyć się, zmienić zawód, obowiązkiem chłopa było wykonywanie poleceń właściciela ziemskiego, którego był własnością. Niektórzy uciekali z roli i szli do miast, gdzie zaczynały powstawać manufaktury. Tu również nich spotykało zniewolenie nie mniejsze niż na wsi. Rejon doliny rzeki Kamiennej był taki miejscem, od lat wydobywano tu rude żelaza i ją przetapiano w metal.

                Oto wędrówka krótka, wręcz spacer, a ile historii opowiedziały lasy, łąki, górki i artefakty. Powracam groblą zalewu Pasternik, który związany jest z przemysłem Starachowickim.